Όταν θυμώνουν τα παιδιά μας, δεν θα πρέπει να κοιτάμε μόνο το σύμπτωμα που είναι ο θυμός, αλλά και τι κρύβεται πίσω από αυτόν.
Όπως επισημαίνει σε ανάρτησή της η ψυχολόγος Μαρία Παραγιουδάκη, το ίδιο συμβαίνει και στις μαμάδες.
«Μία μαμά που θυμώνει και νευριάζει, στην πραγματικότητα μπορεί να είναι μία μαμά που:
- δεν την ακούει/καταλαβαίνει κανείς
- νιώθει οτι σηκώνει μόνη το βάρος της μητρότητας
- βάζει συνεχώς τις ανάγκες των άλλων πάνω από τις δικές της
- νιώθει ενοχές και τύψεις και δεν ξέρει, αν όσα κάνει είναι σωστά
- έχει ανάγκη να μιλήσει σε κάποιον/να κανει κάτι για τον εαυτό της
- δεν αναγνωρίζει πλέον τον εαυτό της
Μία μαμά για διάφορους λόγους είναι άνθρωπος κι εκείνη , με συναισθήματα, άγχη και ευθύνες που συχνά την πιέζουν. Ο θυμός δεν σημαίνει, ότι δεν αγαπά τα παιδιά της ή ότι δεν είναι καλή μαμα΄. Αντίθετα, μπορεί να είναι αποτέλεσμα της προσπάθειας να τα προλάβει όλα ή της ανησυχίας για το καλό της οικογένειας.
Αντί να την κρίνουμε λοιπόν, μπορούμε να:
- Ακούμε, όταν εκφράζει τις δυσκολίες της
- Βοηθάμε, όπου μπορούμε, είτε με μικρές πράξεις, είτε με υποστήριξη
- Αναγνωρίζουμε τις προσπάθειές της, λέγοντάς της, ότι κάνει καλή δουλειά
- Δίνουμε χώρο, όταν χρειάζεται, ώστε να ξεκουραστεί ή να ανακτήσει την ηρεμία της.
- Όλοι μας χρειαζόμαστε φροντίδα και κατανόηση, πόσο μάλλον μία μαμά που καλείται συνεχώς να φροντίσει άλλους. Αυτό που χρειάζεται κάθε μαμά είναι λίγη υποστήριξη, ώστε να νιώσει πιο δυνατή και λιγότερο μόνη στις δυσκολίες»