«Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι εμείς οι δύο θα περνούσαμε κάτι τόσο σκληρό.
Όλα αυτά τα χρόνια, δημιουργήσαμε τις πιο όμορφες αναμνήσεις. Ανεβήκαμε σε μια κοινή διαδρομή στην κορυφή μόνο και μόνο για να γλιστρήσουμε και να πέσουμε. Κι όσο κι αν συνέβαλα κι εγώ σε αυτήν την πτώση προσπάθησα πολύ σκληρά για να μας σώσω. Η καρδιά μου όμως έσπασε σε ένα εκατομμύρια κομμάτια και τελικά συνειδητοποίησα ότι δεν μπορούσα να κάνω κάτι άλλο.
Αυτό που ήθελα πάντα ήταν να κάνω τη δική μου οικογένεια. Κάθε μέρα, ονειρευόμουν να ερωτευτώ μια γυναίκα, να παντρευτώ, να αγοράσω ένα όμορφο σπίτι και να φέρουμε μέσα σε αυτό τη δική μας δέσμη χαράς.
Κι εσύ με βοήθησες να κάνω πραγματικότητα τα περισσότερα. Ήθελα όσο τίποτε άλλο να γίνω ο καλύτερος σύζυγος του κόσμου, ένας ρομαντικός εραστής και μια μέρα ο καλύτερος μπαμπάς του κόσμου.
Μπορεί η σχέση μας να μην ήταν τέλεια, αλλά εγώ σε αγάπησα τόσο πολύ!
Η σχέση μας ήταν σαν ένα roller coaster που σταμάτησε ξαφνικά Η μουσική έκλεισε, τα φώτα έσβησαν και το ταξίδι μας τελείωσε. Είχες φύγει. Και ξαφνικά, ότι φαινόταν τόσο γνώριμο στη ζωή μου, έγινε ξένο. Ένιωθα χαμένος χωρίς εσένα και δεν είχα την ευκαιρία να σου πω όσα μου λείπουν.
Μου λείπει ο τόνος της φωνής σου κάθε φορά που σε έπαιρνα τηλέφωνο. Συνήθως έλεγες «Γεια σου» με αυτήν την πολύ αθώα και τρυφερή φωνή σου που ποτέ δεν άλλαξε. Μου θύμιζε πάντα τους λόγους για τους οποίους σε ερωτεύτηκα. Ποιος να το φανταζόταν ότι κάτι τόσο απλό θα ήταν τόσο ισχυρό; Είναι ο τόνος της φωνής σου που σε έκανε μοναδική!
Θυμάσαι όλες τις φορές που εσύ μου φώναζες κι εγώ γέλαγα; Με ρωτούσες γιατί και σου απαντούσα «Επειδή μου φαίνεσαι αστεία». Ξέρεις όμως γιατί ακόμα; Επειδή σε κοίταγα και σκεφτόμουν ότι είσαι η πιο όμορφη του κόσμου. Δεν με ένοιαζε τι φορούσες ή αν ήσουν μακιγιαρισμένη. Σε κοίταγα στα μάτια και χανόμουν στο γέλιο και το χαμόγελό σου. Παρατηρούσα κάθε σου κίνηση. Πώς πήγαινες πάνω κάτω όταν μιλούσες στο τηλέφωνο, το ύφος σου, όποτε τραβούσα φωτογραφίες σου που δεν σου άρεσαν και μου ζητούσες να τις σβήσω.
Θυμάμαι την ημέρα που σου έκανα πρόταση γάμου. Είχα αγοράσει το δαχτυλίδι 3 εβδομάδες νωρίτερα και έκανα πρόβες με όσα σκόπευα να σου πω. Όταν σου το έδωσα και σου ζήτησα να με παντρευτείς, δεν άκουσα το «Ναι» γιατί τη φωνή σου κάλυπτε ο ήχος της θάλασσας. Κατάλαβα ότι δέχτηκες από το χαμόγελο σου, την έκπληξή σου και την αγκαλιά σου. Ανυπομονούσα να σε κάνω δική μου, κυρία μου. Να γίνω ο άντρας σου, ο πατέρας των παιδιών σου!
Ο γάμος μας ήταν η ωραιότερη μέρα της ζωής μου. Περίμενα 27 χρόνια για να γίνει πραγματικότητα αλλά δεν περίμενα ότι θα ήταν τόσο όμορφος.
Οι κάμερες, τα λουλούδια, οι καλεσμένοι, η εκκλησιά, ο χώρος της δεξίωσης. Όλα ήταν υπέροχα αλλά δεν ήθελα τίποτα περισσότερο από το να γίνεις γυναίκα μου!
Όταν σε έβλεπα ντυμένη στα λευκά, να ανεβαίνεις τα σκαλιά της εκκλησίας με τον πατέρα σου, δεν φανταζόμουν ποτέ πως ο κόσμος μας, το σπίτι μας, θα έσπαγε σε εκατομμύρια μικρά κομματάκια. Καμιά φορά όμως, πρέπει να είμαστε έτοιμοι για το αναπόφευκτο. Καμιά φορά ο κόσμος μας, πρέπει να σπάσει σε εκατομμύρια κομματάκια για να κολλήσει από την αρχή και να γίνει όπως θα έπρεπε να είναι.
Όσο για μένα; Είμαι καλά. Έχω βρει την γαλήνη. Είμαι πιο απασχολημένος από ποτέ με την δουλειά μου, βρήκα μια καινούργια αγάπη: το γράψιμο και ξαναχτίζω τη ζωή μου. Συνεχίζω να ονειρεύομαι πως μια μέρα θα κάνω παιδιά, πως θα αποκτήσω κι εγώ την οικογένεια των ονείρων μου. Είμαι ο ίδιος μα τόσο διαφορετικός.
Βλέπετε, πάρα πολλοί άνθρωποι ζουν με μίσος σε αυτόν τον κόσμο. Οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι ζουν με θυμό και φόβο. Δεν είμαι όμως ένας από εκείνους αυτούς. Εγώ το μόνο που ήθελα ήταν να γίνω ο πατέρας των παιδιών σου. Μπορεί οι ζωές μας να πήραν δρόμους χωριστούς, αλλά οι αναμνήσεις που έχω από σένα, βαδίζουν στον ίδιο δρόμο που βάδισες κι εσύ, όταν ερχόσουν να με συναντήσεις νύφη. Είμαι τυχερός που σε γνώρισα και σε αγάπησα, ό,τι κι αν έγινε. Μου χάρισες εμπειρίες που με βοήθησαν να ανακαλύψω τι θέλω, ποιός είμαι και πως θα κάνω μια καλύτερη οικογένεια στο μέλλον. Γιατί να το μισήσω αυτό;
Στους γονείς, την αδελφή, τους παππούδες, τις γιαγιάδες, την θεία και τον θείο σου θα θελα να πω ότι πάντα τους αγαπούσα σαν να ήταν δικοί μου συγγενείς και λυπάμαι που δεν ανταποκρίθηκα στις προσδοκίες τους.
Συγγνώμη για ό,τι έκανα που σε πλήγωσε. Συγγνώμη που δεν είμαι εγώ αυτός που θα σε κάνει μητέρα. Ήθελα να σου χαρίσω τον κόσμο και δεν τα κατάφερα. Κι αν ήξερα πως ο γάμος μας θα έσβηνε, θα σε κρατούσα πιο σφιχτά σε εκείνο τον πρώτο μας χορό και το τραγούδι που θα διάλεγα, δεν θα είχε τέλος.
Το ότι σε έχασα ήταν ίσως η πιο οδυνηρή εμπειρία της ζωής μου, αλλά αυτό με έκανε πιο δυνατό. Μπορεί στα χαρτιά να σε έχασα από γυναίκα μου αλλά στην πραγματικότητα έχασα πολλά περισσότερα. Έχασα ένα κομμάτι του εαυτού που ποτέ δεν θα πάρω πίσω.
Να προσέχεις. Σου εύχομαι τα καλύτερα.
Αντώνης (Antony)»
Πηγή: huffingtonpost.com