Γυρίζουμε τον χρόνο πίσω στο μακρινό 1920. Την εποχή όπου στην Αμερική γίνεται μία κατά κάποιο τρόπο «επανάσταση» από τις γυναίκες, οι οποίες – η μία μετά την άλλη – ξεκινούν να κόβουν «αγορίστικο» τα μαλλιά τους, προκαλώντας έντονες αντιδράσεις και δη στους κόλπους της εκκλησίας.
Δεν ήταν, τότε, λίγοι οι κληρικοί οι οποίοι δήλωναν ότι οι γυναίκες που κούρευαν κοντά τα μαλλιά τους… «φλέρταραν με τον διάβολο». Το νέο στυλ που έμοιαζε με εκείνο των ανδρών και ήταν κάτι εντελώς ξένο για την κοινωνία και ειδικά στα πιο συντηρητικά στρώματα.
Ένα από τα παράπονα που ακούγονταν, ήταν πως με αυτό το κούρεμα δεν ξεχώριζαν τα αγόρια από τα κορίτσια. Μάλιστα, σε διάφορους κλάδους υπήρχαν μέχρι και απαγορεύσεις, αλλά οι γυναίκες γύριζαν την πλάτη τους σε εκείνα τα «μη», κόβοντας τα μαλλιά τους στο πρότυπο της Irene Castle.
Ποια αποτέλεσε έμπνευση και οι «χρυσές» δουλειές
Αυτή η τρέλα με τα κοντοκουρεμένα μαλλιά λέγεται πως ξεκίνησε από το διάσημο τότε χορευτικό ζευγάρι Vernon and Irene Castle. Η Irene είχε κόψει κοντά τα μαλλιά της για πρακτικούς λόγους καθώς μπορούσε να κάνει πιο εύκολα τις χορευτικές της φιγούρες. Το στυλ της ενθουσίασε τα κορίτσια της εποχής, τα οποία έσπευδαν στα κομμωτήρια για να κάνουν το «αγορίστικο» μαλλί.
Λέγεται πως ήταν τέτοια η μανία με το κοντοκουρεμένο κούρεμα και τις διάφορες παραλλαγές του που το 1926, στην Αμερική τα κομμωτήρια είχαν φτάσει τις 21 χιλιάδες από 5 χιλιάδες που ήταν πέντε χρόνια πριν.
Ωστόσο, το νέο στυλ μαλλιών είχε ως αποτέλεσμα τα τσιμπιδάκια να είναι αχρείαστα και η παραγωγή τους να πέφτει κατακόρυφα. Μέχρι που ο δαιμόνιος Σολ Γκόλντμπεργκ, ο «βασιλιάς των φουρκετών του Σικάγο», όπως τον αποκαλούσαν, προχώρησε σε μία νέα πατέντα.
Κατασκεύασε μία νέα διχαλωτή φουρκέτα: με το ένα άκρο ίσιο και το άλλο κατσαρό. Αυτή θα χρησίμευε και στα κορίτσια με κοντά μαλλιά, αφού θα μπορούσε να τα στερεώσει. Και δεν έπεσε έξω. Η νέα φουρκέτα σιγά σιγά έγινε αγαπημένο αξεσουάρ των κοριτσιών και μέχρι σήμερα το γνωστό σε εμάς τσιμπιδάκι, είναι ένα από τα απαραίτητα γυναικεία αξεσουάρ.