Όταν έρχεται η στιγμή, που ένα ζευγάρι αποφασίζει να χωρίσει, αν υπάρχουν παιδιά, η συνθήκη αυτή είναι αρκετά περίπλοκη. Δεν είναι ένα συγκεκριμένο γεγονός, αλλά μια διαδικασία που αλλάζει σταδιακά και ριζικά, τόσο τα άτομα που εμπλέκονται όσο και τις οικογενειακές σχέσεις.
Πόσο μάλλον, όταν υπάρχουν παιδιά. Όπως σημειώνει σε ανάρτησή της η σύμβουλος ψυχικής υγείας, Νάνσυ Ψημενάτου, συχνά ακούμε ότι το διαζύγιο είναι ένα τραύμα για τα παιδιά.
Και συνεχίζει: «Όμως, δεν είναι το διαζύγιο από μόνο του που πληγώνει ένα παιδί – είναι το περιβάλλον στο οποίο μεγαλώνει Ένα σπίτι γεμάτο ένταση, ψυχρότητα, συγκρούσεις ή αδιαφορία δεν προσφέρει ασφάλεια και συναισθηματική ζεστασιά. Τα παιδιά μαθαίνουν για την αγάπη από τη σχέση των γονιών τους. Αν αυτή η σχέση είναι τοξική, εχθρική ή απλά αποστασιοποιημένη, τότε αυτό είναι που τα πληγώνει, όχι η απόφαση δύο ανθρώπων να ζήσουν ξεχωριστά»
«Μπορεί να είναι μία στοργική πράξη»
«Τα παιδιά προσαρμόζονται πολύ καλύτερα σε ένα ξεκάθαρο διαζύγιο, παρά σε μια οικογένεια που λειτουργεί μέσα στην ένταση ή την παγωμένη αδιαφορία Όταν οι γονείς χωρίζουν με σεβασμό και συνεργασία, τα παιδιά έχουν χώρο να αναπτύξουν υγιείς σχέσεις και να αισθανθούν αγαπημένα και ασφαλή.Όταν η συνύπαρξη των γονιών γίνεται με καταπίεση ή ψυχρότητα και τυπικότητα, το παιδί μαθαίνει ότι οι σχέσεις είναι δυσλειτουργικές, κρύες και γεμάτες βουβό πόνο Το καλύτερο που μπορούμε να προσφέρουμε στα παιδιά μας δεν είναι μια “οικογένεια με το ζόρι”, αλλά ένα περιβάλλον με αγάπη, σταθερότητα και αυθεντική σύνδεση – ακόμα κι αν αυτό σημαίνει δύο ξεχωριστά σπίτια», καταλήγει η κ.Ψημενάτου.
