Tα παιδιά μιλάνε για τον θάνατο από πολύ νωρίς και αυτό γίνεται στην ηλικία των 3-5 ετών με αφορμή κάποιο νεκρό ζώο, ένα έντομο, μία πεταλούδα.
Θα πρέπει να δώσουμε σωστές και σαφείς απαντήσεις, όπως ότι το ζώο δεν κινείται και ότι δεν πρόκειται να επιστρέψει.
Οι συζητήσεις αυτές είναι καλό να γίνονται από πολύ νωρίς, όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με περιστατικά θανάτου στην καθημερινότητα, προτού συμβεί ένας κοντινός για το παιδί θάνατος.
Τι δεν πρέπει να λέμε στα παιδιά
Δεν προσπαθούμε να υποβαθμίσουμε το γεγονός της απώλειας.
Δεν πρέπει να λέμε στο παιδί ότι μεγάλωσε και πρέπει να στηρίξει τους άλλους στην οικογένεια. Αφού το παιδί πρέπει να παραμείνει παιδί.
Δεν πρέπει να χρησιμοποιούμε τις λέξεις «κοιμήθηκε», «ξεκουράζεται», «έφυγε», αφού το γεγονός ότι η γιαγιά δεν ξυπνά πλέον ή δεν έρχεται σπίτι θα το κάνει να φοβάται να πάει να κοιμηθεί, μήπως και πεθάνει το ίδιο ή δε θα αφήνει ενδεχομένως κανένα να φύγει από το σπίτι.
Δεν λέμε πέθανε, επειδή αρρώστησε. Τα παιδιά δεν μπορούν να ξεχωρίσουν τη βαριά και θανατηφόρα ασθένεια από τις καθημερινές αρρώστιες, αλλιώς κάθε φορά που κάποιος κρυολογεί το παιδί μπορεί να ανησυχεί ότι θα πεθάνει.
Δεν λέμε πέθανε, επειδή γέρασε. Αυτό μπορεί να αγχώσει το παιδί, επειδή ο παππούς και η γιαγιά είναι μεγάλοι σε ηλικία και το μικρό θα νιώθει ότι θα τους χάσει σύντομα.
