Ο τρόπος ανατροφής των παιδιών έχει αλλάξει σημαντικά τα τελυταία χρόνια.
Οι γονείς σέβονται περισσότερο τα παιδιά τους, δεν υπάρχει χώρος για εντάσεις και βία στο σπίτι, ενώ οι τιμωρίες ως μέσο απειλής έχουν εξαλειφθεί. Όλα τα παραπάνω οδηγούν πολλούς στη θεώρηση, ότι τα σημερινά παιδιά είναι πιο κακομαθημένα. Όμως, είναι αλήθεια αυτό;
Πολλοί θεωρούν, ότι τα παιδιά, των οποίων τα συναισθήματα και οι επιθυμίες λαμβάνονται υπ’ όψιν, είναι κακομαθημένα, γίνεται πάντα το δικό τους και δεν έχουν όρια.
Τι θα λέγατε, όμως, αν σας λέγαμε ότι αυτό που θέλει, επιθυμεί και χρειάζεται περισσότερο ένα παιδί είναι ακριβώς αυτό που του αρνούνται; Και μιλάμε, φυσικά, για την παρουσία και τη συντροφιά των γονιών τους κατά τα πρώτα χρόνια της ζωής τους και την ελευθερία να αναπτυχθεί με τους δικούς του ρυθμούς.
Πιστεύετε, ότι σε αυτό το σημείο της ανθρώπινης ιστορίας, τα μικρά παιδιά απολαμβάνουν προνόμια; Θα δώσουμε την απάντηση παρακάτω.
Τι σημαίνει «κακομαθημένο παιδί»
Κατά τη διάρκεια των πρώτων μηνών και ετών της ζωής του, το μωρό εξαρτάται από τους γονείς. Του είναι απαραίτητοι για την επιβίωσή του και την κάλυψη των βασικών του αναγκών για τροφή, ασφάλεια και τρυφερότητα. Μία έρευνα που δημοσιεύθηκε στο Journal of Early and Intensive Behavior Intervention όχι μόνο είναι θετικό, αλλά και καθοριστικής σημασίας να ικανοποιούνται εγκαίρως οι επιθυμίες των παιδιών, καθώς αυτός είναι ο τρόπος να οικοδομηθεί ένας ασφαλής οικογενειακός δεσμός. Το μωρό χρειάζεται αγκαλιά, να νιώσει κοντά με τα οικεία του πρόσωπα και να τους έχει κοντά του, όταν χρειαστεί.
Προσφέροντας την παρουσία, τη στοργή και την ασφάλεια σε ένα παιδί δεν σημαίνει, ότι το κακομαθαίνεται, αντιθέως το βοηθάτε να αναπτύξει την εμπιστοσύνη στον εαυτό του και στους άλλους γύρω του.
Καθώς το παιδί μεγαλώνει, είναι απαραίτητο να μπουν όρια. Παρ’ όλα αυτά, τα όρια δεν θα πρέπει να είναι αυθαίρετα, αλλά σχεδιασμένα με τέτοιο τρόπο, ώστε να κατευθύνουν τη συμπεριφορά του και να το βοηθούν να αναπτύσσει μία σειρά από δεξιότητες. Στς περιπτώσεις που δεν υπάρχουν κανόνες ή όρια στα καπρίτσια των παιδιών εκεί είναι που ξεκινά το πρόβλημα.
Οι βασικές ανάγκες για στοργή και ασφάλεια
Όπως προαναφέρθηκε, τα χρειάζεται να είναι κοντά σε οικεία τους πρόσωπα, ειδικά πριν από την ηλικία των δύο ετών. Αυτή είναι η βασική τους επιθυμία και μεγαλύτερή τους ανάγκη. Και όμως, είναι ένα προνόμιο που δεν έχουν σήμερα. Η είσοδος των γυναικών στην αγορά εργασίας και οι κοινωνικο-οικονομικές αλλαγές έχουν οδηγήσει πολλές οικογένειες να αφήνουν τα παιδιά στη φροντίδα τρίτων από πολύ μικρή ηλικία. Σύμφωνα με μελέτη του 2013, το 70% των παιδιών εγγράφονται σε παιδικούς σταθμούς πριν από τα πρώτα τους γενέθλια και ένα μεγάλο ποσοστό αυτών περνά πάνω από 8 ώρες εκεί.
Συνεπώς, αυτά τα παιδιά ήδη βιώνουν τον πρώτο μεγάλο περιορισμό στις επιθυμίες τους. Επιπλέον, το οσοστό των γονέων που επιλέγουν να κοιμηθούν μαζί με τα παιδιά τους είναι χαμηλό, όπως και να παρατείνουν τον θηλασμό ή να το κρατήσουν στην αγκαλιά τους.
Στον αντίποδα, τα σημερινά παιδιά έχουν αντιμετωπίζουν ακόμη μεγαλύτερες απαιτήσεις από τους γονείς τους. Συχνά έχουν την προσδοκία να είναι οι πιο καλοί μαθητές, να διαπρέπουνσ τις δραστηριότητές τους και να είναι κοινωνικά. Περιμένουν από αυτά να μαθαίνουν ξένες γλώσσες από μικρή ηλικία και το πρόγραμμά τους να είναι γεμάτο με εξωσχολικές δραστηριότητες, που μπορεί να ανεβάσουν τα επίπεδα του στρες τους.
On the other hand, today’s children face much greater demands from their parents. They areoften expected to become the smartest in the class, the most creative, athletic and sociable.
Στη σύγχρονη εποχή, αν ένα παιδί απολαμβάνει τον ελεύθερό του χρόνο παίζοντας ή διασκεδάζοντας, θεωρείται χάσιμο χρόνου. Όμως, στερούνται άλλη μία πραγματική τους ανάγκη.
Υπερπροστασία
Αν πρέπει με μία λέξη να χαρακτηρίσουμε τα σημερινά παιδία, δεν είναι «κακομαθημένα», αλλά υπερπροστατευμένα. Μπορεί να τυγχάνουν περισσότερου σεβασμού ή ενσυναίσθησης, στερούνται, ωστόσο, βασικές συναισθηματικές ανάγκες από την πιο τρυφερή τους ηλικία.
Οι σημερινοί γονείς πέφτουν στην παγίδα και θεωρούν ότι το να αγαπούν τα παιδιά τους σημαίνει να τα υπερπροστατεύουν . Προκειμένου να αποφευχθεί αυτό ενδεχόμενο, είναι ζωτικής σημασίας να τεθούν ορισμένα όρια. Για παράδειγμα, ενθαρρύνετε την αυτονομία τους, επιτρέποντάς τους να αναλαμβάνουν ευθύνες ανάλογα με την ηλικία τους.
Παράλληλα, πρέπει να υπάρχουν κανόνες στο σπίτι και συνέπειες που θα απορρέουν από τη μη συμμόρφωσή τους. Αυτό θα τα βοηθήσει να βιώσουν μεγαλύτερη αίσθηση ασφάλειας.
Συνεπώς, το να «κακομάθουμε» ή να φροντίσουμε ένα παιδί δεν είναι πάντα αρνητικό, από τη στιγμή που τα παιδιά το έχουν ανάγκη έτσι ώστε να αναπτύξουν μία καλή ψυχική και συναισθηματική υγεία. Για αυτό το λόγο, το κλειδί είναι μία υγιής ισορροπία μεταξύ της αγάπης και των ορίων.
