Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει γενικότερα στο περιβάλλον μας, ακόμη και από γονείς: «είναι δυνατόν να κουράζονται τα παιδιά; Από τι;». Πόσο μάλλον, όταν πλησιάζουν γιορτές, τριήμερα ή αργίες.
Η δασκάλα και μαμά, Χριστίνα Μπέσιου, με μία πολύ όμορφη ανάρτηση σημειώνει, ότι τα παιδιά πράγματι κουράζονται, ίσως από άλλους παράγοντες σε σύγκριση με τους ενήλικες και εξηγεί τι ακριβώς συμβαίνει με την περίπτωση των παιδιών.
Ολόκληρη η ανάρτηση
«“Σιγά που κουράζονται τα παιδιά!” “Δεν έχουν ανάγκη από ξεκούραση τα παιδιά…” “Από τι να ξεκουραστούν καλέ; Από το μόνιμο καθισιό;” Να ξεκουραστούνα πό τη ρουτίνα, από την καθημερινότητα, να βαρεθούν και να βρεθούν σε καταστάσεις διαφορετικές. Να ξεκουραστούν από το διάβασμα, τις υποχρεώσεις, τις δραστηριότητες, το βαρύ καθημερινό τους πρόγραμμα, τη βιασύνη να τα προλάβουν όλα.
Τα παιδιά κουράζονται να μας βλέπουν να βιαζόμαστε, να νιώθουν τη βιασύνη, να ακολουθούν κάτι νύμερα σε ένα στρογγυλό αντικείμενο που κάνει τικ τακ, του οποίου ακόμα κι αν του βγάλεις τις μπαταρίες, αυτό συνεχίζει να μετράει, να προχωράει.
Νιώθουν αυτήν την πάλη, την καθημερινή με τον χρόνο, με το αυστηρό χρονοδιάγραμμα, με το πρόγραμμα το αλυσιδωτό που αγχώνει και πιέζει. Η ρουτίνα είναι καλό να σπάει εκεί που πάει να ρουτινιάσει, να σκουριάσει.
” Μα πού κουράζονται; Μας έχουν δει εμάς πώς τρέχουμε;”
Ας μη συγκρίνουμε τη δική μας εξάντληση με την κούραση των παιδιών. Δεν είμαστε το ίδιο. Ας μην υποτιμάμαι τις ανάγκες τους και τα δικαιώματά τους. Το ότι είναι παιδιά δεν σημαίνει, ότι δεν κουράζονται και δεν έχουν ανάγκη από μία παύση διαρκείας. Και θα ξεκουραστούν μέσα από το παιχνίδι, μέσα από την αίσθηση της ελευθερίας του ότι δεν έχουν να κάνουν όσα έπρεπε να κάνουν καθημερινά. Είναι άδειασμα και είναι ευεργετικό.
Τα παιδιά δεν κουράζονται μόνο, όταν τρέχουν και χοροπηδούν. Το να μείνουν σε μία καρέκλα για κάμποσες ώρες είναι κούραση, είναι αντίθετο στη φύση τους. Το να γνωρίζουν τον κόσμο γύρω τους είναι εξοντωτικό, απαιτεί ενέργεια και προσοχή. Τόσα ερεθίσματα, τόσες πληροφορίες, τόσα πρέπει, τόσα καλούπια, τόσα και άλλα τόσα.
Και θα ξεκουραστούν με κυνηγητό μέσα στο σπίτι, πάνω στους καναπέδες, στα κρεβάτια με φωνές, με πολλά “βαριέμαι”, με πιο πολλές απαιτήσεις. Το σπίτι θα είναι πιο ακατάστατο, η φασαρία θα είναι πι οέντονο, οι απορίες περισσότερες, αλλά έτσι θα νιώσουν την ανεμελιά και η ανεμελιά πάει πακέτο με τη βαρεμάρα!
Ας αποδεχτούμε κι ας τους επιτρέψουμε να βαρεθούν. Κάνει καλό. Τα σπίτια δεν είναι εκθέσεις καταστημάτων. Τα σπίτια είναι οι άνθρωποι που μένουν μέσα σε αυτά, είναι ζωή κι αυτό που μένει στο τέλος είναι πάντα οι αναμνήσεις, η θύμηση του τι ζήσαμε… Γιατί ο χρόνος δεν κάνει διακοπές. Εμείς μπορούμε!»