Έχοντας νέες πληροφορίες αποκτούμε και την ικανότητα να λάβουμε διαφορετικές αποφάσεις. Για αυτό το λόγο πολύ γονείς επαναξιολογούν τη στάση τους σε σχέση με ζητήματα, όπως το sleepover ή το sharenting και η δυνατότητα να παρακολουθούν άλλοι τα παιδιά τους.
Και γενικότερα, μετά την πανδημία έχουμε γίνει λιγότερο κοινωνικοί. Επιπρόθετα με την διάχυτη ανησυχία ανά τον κόσμο για την ασφάλεια των παιδιών, ανησυχούμε παράλληλα και για τις κοινωνικές απαιτήσεις που αντιμετωπίζουμε, όταν τυχαίνει να συναντήσουν έναν άγνωστο σε κάποιο δημόσιο χώρο. Πόσο άβολο είναι να χαμογελάσεις ευγενικά σε κάποιον ενώ προσπαθείς να μετακινήσεις το παιδί σου μέσα στο σούπερ μάρκετ για παράδειγμα;
Εάν έχετε ένα αξιολάτρευτο παιδάκι σαν αυτά που βλέπουμε κατά καιρούς σε βίντεο στα social media, πιθανώς να σκεφτείτε πόσο γλυκό είναι να έχετε ένα τόσο κοινωνικό παιδί με αυτοπεποίθηση. Παρ’ όλα αυτά όμως, ανησυχείτε και για το πώς αυτά τα χαρακτηριστικά, μπορεί να το θέσουν σε κίνδυνο και εσάς σε μία άβολη κατάσταση.
Τα παρακάτω βίντεο που ανέβηκαν στο TikTok έχουν ξεπεράσει τα 20 εκατ. views και 3 εκατ. likes, με έναν μεγάλο αριθμό χρηστών να σχολιάζουν και να εξαίρουν τους τρόπους των παιδιών και τις προσωπικότητές τους. Όμως, υπάρχουν κι εκείνοι που σημειώνουν τις αγωνίες τους ως γονείς και πώς αυτές οι συμπεριφορές είναι κάπως δύσκολες για εκείνους.
Είναι επικίνδυνος ο κάθε άγνωστος;
Ένα από τα πρώτα μαθήματα ασφαλείας που παίρνουμε ως παιδιά από τους γονείς μας και στη συνέχεια παραδίδουμε αντιστοίχως ως γονείς, είναι να μην μιλάμε σε αγνώστους. Για τα παιδιά είναι δύσκολο να ερμηνευτεί πραγματικά αυτή η φράση. Από την άλλη βέβαια, θέλουμε τα παιδιά μας να μην διστάζουν να μιλήσουν στους δασκάλους τους ή στον γιατρό, που η πρώτη επαφή μαζί τους ξεκινά ως ένας άνθρωπος άγνωστος προς εκείνα. Θέλουμε να τους μαθαίνουμε πώς να κάνουν καινούριους φίλους, να παραγγέλνουν φαγητό ή να ζητούν βοήθεια. Όλα τα παραπάνω συνιστούν μία πρόθεση το να απευθυνθούν σε κάποιον άγνωστο ως ένα βαθμό και οι ικανότητες που χτίζουν κάνοντας όλα αυτά θα τα συντροφεύουν εφ’ όρου ζωής.
Η πρώην ειδική πράκτορας του FBI και πράκτορας της CIA, Τρέισι Γουόλντερ, υποστηρίζει, ότι το να ακολουθήσετε μία πιο διακριτική – διπλωματική συμβουλή προς τα παιδιά είναι η ιδανικότερη επιλογή. «Δεν είναι και το καλύτερο για τα παιδιά να πιστεύουν, ότι όλοι οι άγνωστοι είναι κακοί άνθρωποι. Για παράδειγμα, δάσκαλοι, αστυνομικοί ή άλλοι που μπορούν να βοηθήσουν σε μία δύσκολη κατάσταση είναι όλοι εκεί για αυτόν τον λόγο. Υπάρχει διαφορά το να μιλάς απλά σε έναν άγνωστο και του να ζητάς βοήθεια. Εάν ένα παιδί είναι μόνο και χρειάζεται βοήθεια, θα πρέπει να γνωρίζει, ότι είναι αποδεκτό και φυσιολογικό να μιλήσει σε έναν άγνωστο και να ζητήσει να το βοηθήσει», σημειώνει.
Συνεχίζοντας, σημειώνει, ότι το να χαιρετίσει κάποιον που δεν γνωρίζει σε δημόσιο χώρο – όπως ένα από τα παιδάκια στο βίντεο- είναι υπέροχο, αλλά υπογραμμίζει πως «πάντα νιώθει τους γονείς που φοβούνται και επισημαίνουν στα παιδιά τους να μην πηγαίνουν πουθενά ή να παίρνουν κάτι από έναν άγνωστο».
Ισορροπώντας ανάμεσα στο κοινωνικό ένστικτο και την ασφάλεια
Έτσι, λοιπόν, πώς θα φυτέψουμε τον σπόρο της φιλικότητας, όταν δεν νιώθουμε εμπιστοσύνη; Ψυχολόγοι επισημαίνουν, ότι είναι περισσότερο θέμα ενημέρωσης από ό,τι απαγόρευσης.
Είναι σημαντικό να διδάσκουμε στα παιδιά μας τη διαφορά ανάμεσα σε κάποιον που γνωρίζουν και μπορούν να εμπιστευτούν και κάποιον που δεν γνωριζουν και πώς θα πρέπει να συμπεριφερθούν σε μία τέτοια περίπτωση. Δεν είναι λάθς να επιτρέπετε συζητήσεις δημοσίως, αλλά δώστε του παραδείγματα από τη ζωή για το τι πρέπει να κάνουν, πώς να αναγνωρίζουν μία περίεργη συμπεριφορά και να ενεργούν αναλόγως.
Τα μικρότερα παιδιά μπορεί να μην είναι τόσο διαισθητικά, οι γονείς θα πρέπει να τους μάθουν πώς να αναγνωρίζουν τις κόκκινες γραμμές και να εμπιστεύονται το ένστικτό τους.
Το να διδάσκετε στα παιδιά καλούς τρόπους είναι προφανώς σημαντικό, αλλά είναι επίσης σημαντικό τα παιδιά να γνωρίζουν ότι δεν απαιτείται να πλησιάσουν κάποιον άμεσα – ειδικά αν δεν τον γνωρίζουν.
Μερικά παιδιά μπορεί να χρειαστούν περισσότερο χρόνο για να ανοιχτούν και αυτό είναι εντάξει. Εάν δεν ανταποκριθούν αμέσως σε κάποιον που τους λέει «γεια» ή ρωτά το όνομά του, η κοινωνία (ακόμα και εμείς ως γονείς) ενδέχεται να μπούμε στον πειρασμό και να τα χαρακτηρίσουμε ντροπαλά.
Και να μπαίνουν τέτοιες ταμπέλες μόνο βοηθητικό δεν είναι για τα παιδιά. Αυτό που πρέπει να θυμάστε είναι, ότι τα παιδιά δεν είναι απαραίτητο να συνεχίζουν την οποιαδήποτε συνομιλία με κάποιον, αν νιώθουν άβολα. Μπορείτε να δημιουργήσετε έναν κώδικα επικοινωνίας που θα είναι το δεύτερο επίπεδο της προστασίας, καθώς επικοινωνούν με ξένους.
Αυτό που είναι σημαντικό είναι να γνωρίζουν, ότι το επίπεδο της επικοινωνίας με έναν άγνωστο είναι επιλογή τους και να κρατούν τους εαυτούς τους ασφαλείς έχοντας γνώση των συναισθημάτων και του περιγύρου τους.