Μερικά σκόρπια λόγια που αντικατοπτρίζουν, όσα μπορεί να βίωσε μία μαμά μετά τον τοκετό. Και ειδικά μία νέα μαμά. Ποιοι ήταν δίπλα της, ποιοι εξαφανίστηκαν, ποιοι της κράτησαν έστω για λίγα λεπτά το μωρό. Θα μπορούσε να ταυτιστεί κάθε μητέρα που πέρασε από αυτό το στάδιο.
Αξίζει να το διαβάσουν όλοι μας αυτό το γράμμα, ακόμη και όσοι δεν έχουν παιδιά. Είναι ένα μοναδικό μάθημα για τα συναισθήματα μίας νέας μαμάς, αλλά και πώς εμείς μπορούμε να τη βοηθήσουμε.
«Δεν θα ξεχάσεις ποτέ πώς σου φέρθηκαν μετά τον τοκετό σου.
Ούτε θα ξεχάσεις αυτούς τους ανθρώπους που ήταν εκεί και σε έκαναν να νιώσεις αγάπη, όταν σου έστελναν ένα μήνυμα ή έρχονταν να κρατήσουν για λίγο το μωρό σου για να κάνεις ένα ντους ή να πλύνεις τα πιάτα, ενώ μιλούσατε.
Θα διαπιστώσεις ποιος σέβεται τα όριά σου και ποιος όχι. Μα, κυρίως, δεν θα ξεχάσεις αυτούς που σε έκαναν να νιώθεις μόνη.
Πώς κάποιοι εξαφανίστηκαν, σε έκριναν ή σε έκαναν να νιώσεις ακόμη πιο δύσκολα, όταν προσπαθούσες μετά βίας να επιβιώσεις.
Αλλα και πώς κάποιοι σε στήριξαν χωρίς να ζητήσουν το παραμικρό αντάλλαγμα.
Δεν θα ξεχάσεις ποτέ όλα αυτά, γιατί αυτές ήταν οι πιο ευάλωτες στιγμές της ζωής σου.
Ήταν αυτές οι στιγμές ανάμεσα στην εξάντληση, όταν στη μέση της νύχτας έπρεπε να θηλάσεις και όταν ένιωθες βρόμικη, μόνη και αποκαμωμένη ψυχολογικά.
Βλέπεις πολλά αληθινά χρώματα και για κάποιες σχέσεις πλέον δεν θα πρέπει να θυσιάζεις την ενέργειά σου»
Κείμενο (σε ελεύθερη απόδοση): livingfullaltered
