“Πριν από λίγες εβδομάδες, μία από τις πολύ καλές μου φίλες έχασε την μόλις 21 μηνών κόρη της, όταν το γλυκό κοριτσάκι πέθανε απρόσμενα και εντελώς ξαφνικά.
Ο σύντροφός μου και εγώ ζούμε πολύ μακριά, έτσι αποφασίσαμε να κάνουμε ένα ταξίδι και να επισκεφτούμε την φίλη μου το προηγούμενο Σαββατοκύριακο.
Βεβαίως και ήμουν πολύ νευρική και απίστευτα αγχωμένη γιατί δεν είχα ιδέα τι να πω σε εκείνη και τον σύζυγό της. Πώς θα βρω τις λέξεις για να τους παρηγορήσω; Πώς θα αποφύγω το λάθος να μην πω λάθος πράγματα; Τυχαίνει να είμαι συγγραφέας και ήθελα να βρω τα τέλεια λόγια. Όμως είναι από τις λίγες φορές που δεν ξέρεις πραγματικά πώς να εκφραστείς…
Έχω δύο υγιή παιδιά στο σπίτι και ένιωθα ότι δεν μπορώ να καταλάβω τον πόνο της. Οπότε πώς στο καλό θα μπορούσα να της συμπαρασταθώ και να την παρηγορήσω σε κάτι που δεν έχω εμπειρία; Πήρα μαζί μου σημειώσεις με αποκόμματα από την Βίβλο και προσπάθησα να βάλω σε μια τάξη τις σκέψεις μου. Όταν όμως μπήκα στο σπίτι της ποτέ δεν φανταζόμουν ότι θα κάναμε οι δυο μας την κουβέντα που κάναμε…
Η φίλη μου, η οποία είναι από τους πιο δυνατούς ανθρώπους που γνωρίζω, μου είπε κάτι το οποίο δεν θα ξεχάσω ποτέ και θα κρατήσω για πάντα στην καρδιά μου. Ήταν μια φράση τόσο απλή, αλλά με άγγιξε βαθιά μέσα μου. Έτσι όπως καθόμασταν και μου περιέγραφε τα γεγονότα που οδήγησαν την κόρη της στο θάνατο, φτάσαμε στο σημείο όπου μου έλεγε τα συναισθήματα που ένιωσε όταν έφτασε με το μωρό στο νοσοκομείο και δυστυχώς μετά από μερικές ώρες πέθανε. Περιγράφοντας αυτόν τον εφιάλτη με τα δάκρυα να κυλούν στο πρόσωπό της είπε: «Είσαι μαμά, ξέρεις…»
Αυτή η φράση μου έκοψε την ανάσα και δεν κατάφερα να διατηρήσω άλλο την ψυχραιμία μου. Προφανώς επειδή εκείνη τη στιγμή κατάλαβα το μέγεθος της θλίψης της. Σίγουρα ο θάνατος είναι δύσκολο για τον καθένα. Αλλά εγώ θα ομολογήσω ότι μέχρι εκείνη της στιγμή δεν είχα καταλάβει τον ρόλο μου ως φίλη της και ως μητέρα. Βλέπετε όλη αυτή την ώρα έψαχνα σε λάθος μέρη να βρω τις τέλειες λέξεις για να πω ενώ το μόνο που έπρεπε να κάνω είναι να ψάξω μέσα μου αφού έχω ήδη βιώσει τη μητρότητα. Μπορεί να μην έχω βιώσει τον πόνο που προκαλεί η απώλεια ενός παιδιού, καταλαβαίνω όμως τη χαρά που φέρνει ένα παιδί. Γιατί να το χάσει αυτό κανείς; Δεν υπάρχουν λόγια!
Είμαι μαμά και ξέρω. Το να χάνεις ένα παιδί είναι ο χειρότερος και μεγαλύτερος φόβος που έχει μια μαμά. Σίγουρα όλες οι μαμάδες είμαστε διαφορετικές και μεγαλώνουμε η καθεμιά ξεχωριστά τα παιδιά της αλλά έχουμε κάτι κοινό: οι καρδιές μας είναι άμεσα συνδεδεμένες με τα παιδιά μας.
Μετά από αυτό πήγα με την μαμά μου, η οποία πρόσφατα διαγνώστηκε με καρκίνο του μαστού σε θεραπεία ακτινοβολίας. Εκεί είδα και την μαμά ενός μικρού αγοριού να περιμένει στην αίθουσα αναμονής. Το αγοράκι ήταν δεν ήταν 3 ετών. Φορούσε μια πολύχρωμη κάπα του Σούπερμαν και μια μάσκα νοσοκομείου και καθόταν στην αγκαλιά της μητέρας του. Εκείνη του ψιθύριζε κάτι στο αυτί. Η καρδιά μου σταμάτησε. Πόνεσα γι’ αυτή τη μαμά. Δάκρυα άρχισαν να κυλούν στο πρόσωπο μου. Παρόλο που είχα κι εγώ τη μαμά μου άρρωστη να κάθεται δίπλα μου ένιωσα πόνο. Αυτό είναι τρελό, σκέφτηκα. Δεν την ξέρω καν αυτή τη γυναίκα! Αλλά ξέρω ότι είναι κι εκείνη μαμά…
Και αργότερα πήγα για φαγητό σε ένα εστιατόριο και ένας από του υπαλλήλους μίλαγε στο τηλέφωνο. Έψαχνε απεγνωσμένα να βρει μια baby sitter επειδή θα τελείωνε αργά τη βάρδιά του. Ήταν έξαλλος! Η καρδιά μου πάλι αναστατώθηκε και τα μάτια μου βούρκωσαν. Τον καταλαβαίνω επειδή είμαι μαμά!
Όταν πήγα στο σπίτι της μαμάς μου ήμουν θλιμμένη για την απώλεια της φίλης μου και η μαμά μου προσπαθούσε να με παρηγορήσει. ΕΚΕΙΝΗ ρώταγε ΕΜΕΝΑ αν είμαι καλά. Κανονικά εγώ θα έπρεπε να της συμπαραστέκομαι αφού υποβάλλεται σε θεραπεία ακτινοβολίας. Και την άλλη μέρα το πρωί πάλι ξύπνησε ανήσυχη και με ρώτησε πώς αισθάνομαι! Ξέρει γιατί είναι κι εκείνη μαμά.
Και στο αεροπλάνο, στο ταξίδι της επιστροφής καθόταν δίπλα μου μια νέα μαμά. Το μωρό της έκλαιγε ασταμάτητα κι εκείνη για το καθησυχάσει ήταν επί σχεδόν 4 ώρες όρθια (όσο κράτησε η πτήση) επειδή κάθε φορά που καθόταν εκείνο έκλαιγε περισσότερο. Την καταλαβαίνω επειδή είμαι κι εγώ μαμά.
Βλέπετε λοιπόν ότι υπάρχει ένα νήμα που μας ενώνει όλες. Τις μαμάδες που μεγαλώνουν μόνες τους τα παιδιά τους, τις μαμάδες που θηλάζουν, εκείνους που δεν θηλάζουν, τις πλούσιες μαμάδες, τις φτωχιές μαμάδες, τις άρρωστες μαμάδες, τις υγιείς μαμάδες. Τις ΜΑΜΑΔΕΣ. Αυτή η άνευ όρων αγάπη για τα παιδιά μας κυλάει στην καρδιά όλων μας.
Και η γνώση είναι επώδυνη κατά καιρούς. Είναι ο λόγος που μπορεί μια διαφήμιση να φέρει δάκρυα σε μια μαμά. Είναι ο λόγους που δεν θέλουμε να βλέπουμε ειδήσεις. Είναι ο λόγος που κλαίμε την πρώτη μέρα του σχολείου όταν αφήνουμε το παιδί μας. Είναι ο λόγος που οι τροφικές αλλεργίες είναι τρομακτικές. Είναι ο λόγος που οι καρδιές μας πονούν όταν ακούμε για αποβολή ή προβλήματα γονιμότητας. Είναι ο λόγος που καθόμαστε ξάγρυπνες τη νύχτα και περιμένουμε τα έφηβα παιδιά μας να επιστρέψουν. Είναι ο λόγος που ο θάνατος ενός παιδιού, κάποιας άλλης μητέρα είναι τόσο μα τόσο αποκαρδιωτικός. . .
Αλλά προφανώς τα ξέρετε αυτά…γιατί είστε μαμά.
Δέσποινα”