«Αγαπητά μου παιδιά,
Συγγνώμη. Συγγνώμη που δεν είμαι η μαμά που θέλω να είμαι για εσάς.
Τα πράγματα δεν είναι έτσι όπως τα φαντάστηκα: αυτή η διαρκής λύπη, ο θυμός, αυτή η απαισιοδοξία για την κάθε μέρα που περνάει. Θέλω να είμαι διασκεδαστική και χαρούμενη για εσάς. Θέλω να τραγουδάω χαζά τραγούδια ενώ ζωγραφίζουμε παρέα. Θέλω να παίζουμε κυνηγητό στην εξοχή και για μεσημεριανό να τρώμε παγωτό!
Αντιθέτως όμως, μερικές μέρες δεν θέλω να σηκωθώ από το κρεβάτι. Κανένα τραγούδι δε βγαίνει από το στόμα μου. Το σώμα μου πονάει πολύ για να σας κυνηγήσω, και αν δεν πονάει το σώμα μου, πονάει η καρδιά μου. Τα πάντα είναι γκρίζα. Νιώθω να πνίγομαι. Σίγουρα δεν είναι αυτό που ήθελα για εμάς και κυρίως δεν είναι αυτό που ήθελα για εσάς.
Λέγεται επιλόχειος κατάθλιψη. Είναι ένα παιχνίδι που παίζει το μυαλό και οι ορμόνες μας. Απλά έχω ξεχάσει πως είναι να είσαι ευτυχισμένος. Για μένα η ευτυχία είναι ένα όνειρο που δυσκολεύομαι να ανακαλέσω στη μνήμη μου. Μερικές μέρες νιώθω να την πλησιάζω κάπως, παραμένει όμως μακριά.
Για όλα αυτά που αισθάνομαι δε φταίτε εσείς. Αυτό που με ανησυχεί είναι ότι παρόλο που μου έχει δοθεί το πιο πολύτιμο δώρο, εσείς, αισθάνομαι έτσι. Πιέζομαι να σας αγκαλιάσω όχι γιατί δεν το θέλω, αλλά γιατί η θλίψη μου με κάνει να το ξεχνάω. Και αυτό με κάνει ακόμα πιο δυστυχισμένη.
Είμαι δυστυχισμένη. Αλλά αυτό δε σημαίνει ότι είμαι δυστυχισμένη μαζί σας. Ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές μας, τότε που σας φωνάζω γιατί είμαι τόσο στρεσαρισμένη και εύθραυστη, εσείς είστε αυτοί που μου προσφέρετε στιγμές ευτυχίες. Σας αγαπάω πάντα! Σας αγαπάω όταν κάνετε σκανδαλιές, όταν είστε γεμάτοι αλεύρι και έχετε κάνει χάλια την κουζίνα, όταν έχετε ζωγραφίσει το σκύλο. Σας αγαπάω τόσο που πονάω!
Δε ζήτησα για αυτό το κενό που νιώθω. Όλοι μου λένε να απολαμβάνω κάθε στιγμή που περνάω μαζί σας, αλλά δεν μπορώ. Το χειρότερο; Ο κόσμος νομίζει ότι μία γυναίκα με επιλόχειο κατάθλιψη δεν αγαπάει αρκετά το παιδί της. Λένε ότι είναι δικό της το λάθος. Ότι αν αγαπούσε πραγματικά το μωρό της, θα ήταν ευτυχισμένη.
Δε χρειάζομαι να ακούω αυτά που λένε οι άλλοι. Τα ακούω κάθε μέρα με τη διαστρεβλωμένη φωνή της κατάθλιψης. Αυτή η ασθένεια μας «έκλεψε» όλους, αγάπες μου. Έκλεψε χρόνο, συναισθήματα, όλες εκείνες τις στιγμές που κάθε μαμά μοιράζεται με τα παιδιά της. Μπορεί να μου στέρησε τόσα πράγματα, ένα πράγμα όμως δε μπορεί να μου το στερήσει. Εσάς.
Όσο σκοτεινή και αν είναι, έχω εσάς να νοιάζομαι. Μπορεί να αισθάνομαι «κενή», αλλά φροντίζω να σας δείχνω τι σημαίνει αγάπη. Τα χέρια μου είναι βαριά, είναι όμως γύρω σας τυλιγμένα. Σας φιλάω παρά τον πόνο που νιώθω. Εσείς είστε η δύναμή μου. Θέλω ό,τι καλύτερο για εσάς και όπως κάθε μαμά θα κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ.
Σας έχω. Συνεχίζω να προχωράω. Στο τέλος, αυτό θα είναι αρκετό και για εσάς και για εμένα.
Elizabeth»
Η Elizabeth Broadbent, μητέρα δύο αγοριών και συντάκτρια στο scarymommy.com μοιράζεται τη δική της εμπειρία στο blog που αρθρογραφεί.