«Μαμά, γιατί είσαι τόσο θυμωμένη; Αυτά τα λόγια βγήκαν από το στόμα της μόλις 3 ετών κόρης μου και με συγκλόνισαν.
Δεν ήμουν καν «θυμωμένη». Ήταν απλώς μια μέρα σαν όλες τις άλλες. Η κόρη μου καθόταν στο γιο – γιο και είχα πάει να μαζέψω το παιχνίδι που πέταξε, για τρίτη φορά. Πρέπει να έβγαλα ένα αναστεναγμό και ήταν προφανώς εκείνο που την παρακίνησε να μου απευθύνει με τον γλυκό τόνο της φωνής της αυτή την ερώτηση.
Άλλαξα αμέσως την στάση του σώματός μου, έπιασα τα μαγουλά της στα χέρια μου και της είπα: «Δεν είμαι θυμωμένη! Γιατί νομίζεις ότι θύμωσα αγάπη μου;»
«Γιατί έκανες αυτό, Φιουυυυ» (έκανε τον αναστεναγμό μου) – θυμάμαι αν σας ανάφερα ότι είναι μόλις τριών ετών!
Αφού την καθησύχασα ότι δεν ήμουν θυμωμένη, την άφησα (ακόμα στο γιο γιο) και έκατσα πίσω. Ένιωσα απαίσια. Η τρίχρονη κόρη μου αισθάνθηκε την απογοήτευσή μου. Σκεφτόμουν γιατί αναστέναξα τόσο δυνατά. Άραγε ήταν επειδή πήγα για τρίτη φορά να σηκώσω το παιχνίδι της;
Η αλήθεια είναι ότι τον τελευταίο καιρό φρικάρω εύκολα. Χάνω την ευθυμία μου αρκετές φορές κατά τη διάρκεια της ημέρας. Έρχεται και φεύγει, αλλά ως επί το πλείστον φεύγει. Μου είναι δύσκολο να το παραδεχτώ. Δεν νομίζω ότι είμαι δυστυχισμένη απλά πιστεύω ότι η μητρότητα έχει τις δυσκολίες της.
Έχω δύο παιδιά. Ο γιος μου είναι μόλις πεντέμιση Ο σύζυγός μου με βοηθάει πολύ. Βασικά με βοηθάει από τη στιγμή που σχολάει από τη δουλειά του και έρχεται σπίτι αλλά ακόμα κι έτσι ακούω συνεχώς τα ουρλιαχτά και τις φωνές των παιδιών να αντηχούν στα αυτιά μου.
Όμως γιατί είμαι τόσο απογοητευμένη; Θα έπρεπε να ήμουν ευγνώμων. Έχω δύο καταπληκτικά παιδιά. Είναι έξυπνα, αξιολάτρευτα και είναι δικά μου! Θα νομίζετε ότι είμαι αχάριστη αν σας πω ότι κουράστηκα από την καθημερινότητά μου;
Πάντα υπάρχει κάτι χυμένο στο πάτωμα, τα παιχνίδια βρίσκονται παντού πεταμένα ΌΛΗ ΜΕΡΑ, το εσωτερικό και το εξωτερικό του αυτοκινήτου είναι μονίμως βρώμικο και εγώ όλη μέρα φωνάζω. Φωνάζω για ποιο πράγμα ακριβώς; Για το σνακ που τελικά δεν άρεσε στα παιδιά και το πέταξαν, για το παιχνίδι που τους αγόρασα και το πέταξαν, για την βόλτα που τους πήγα και δεν την χάρηκαν.
Ο καθένας θα αισθανόταν λιγότερο ευτυχής αν έπρεπε να δίνει, να δίνει, να δίνει, επειδή αυτό περιμένουν οι άλλοι από εκείνον και είναι κάτι σαν «δουλειά» του. Μου αρέσει να δίνω. Μου αρέσει που είμαι μαμά. Αγαπάω τα παιδιά μου αλλά όταν έχω μόλις πλύνει το μπάνιο και εκείνο μέσα σε μόλις λίγη ώρα έχει τα ίδια χάλια, απελπίζομαι.
Μήπως λοιπόν είναι αλήθεια; Μήπως είμαι θυμωμένη; Κι ακόμα χειρότερα, μήπως τα παιδιά μου έχουν αρχίσει να το αντιλαμβάνονται; Έχω ήδη δει τον πεντάχρονο γιο μου να χάνει την ψυχραιμία του για το τίποτα. Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν μήπως έχει δει αυτή την συμπεριφορά από εμένα;
Πώς μπορώ λοιπόν να το διορθώσω; Τι μπορώ να κάνω για να μην αισθάνομαι τόσο τρελαμένη και το πιο σημαντικό πώς μπορώ να βεβαιωθώ ότι τα παιδιά μου δεν το καταλαβαίνουν;
Λοιπόν τα έχω κάνει όλα. Παίρνω βαθιές αναπνοές και μετράω μέχρι το δέκα πριν κάνω παρατηρήσεις στα παιδιά μου. Βγαίνω με τις φίλες μου και μοιράζομαι μαζί τους τις ανησυχίες μου ως μαμά. Προσπαθώ να αφιερώνω χρόνο μόνο για τον εαυτό μου και φυσικά προσπαθώ να περνάω ποιοτικό χρόνο με τα παιδιά. Κάνω ότι μπορώ και κυλιέμαι μαζί τους στο πάτωμα όπως κάνουν με τον μπαμπά τους (αν και αντέχω μόνο για 10 λεπτά). Απενεργοποιώ τον υπολογιστή, το τηλέφωνο, την τηλεόραση απλά και μόνο για τα ακούσω. Λένε καταπληκτικές ιστορίες και μου αρέσει πάντα να τα ακούω! Όλα βοηθούν! Μερικές ημέρες περισσότερο, άλλες ημέρες λιγότερο αλλά αυτά είναι τα βήματα που ακολουθώ ώστε να κάνω τη ζωή μου λιγότερο αγχωτική.
Υπάρχουν όμως μέρες που αισθάνομαι φρικτή μαμά, αλλά υποθέτω πώς είναι κομμάτι της μητρότητας. Υπάρχουν σκαμπανεβάσματα. Ποτέ δεν ξέρουμε αν αυτό που κάνουμε είναι και το σωστό αλλά ξέρω πώς είμαι ευλογημένη που έχω δύο υγιή παιδιά και τα αγκιαλιάζω σφιχτά κάθε μέρα. Και στο τέλος της ημέρας, ακόμα κι αν έχω βγάλει βαθείς αναστεναγμούς, μου αρέσει που είμαι η μαμά τους.
Χριστίνα.»