«Έφερα στον κόσμο δύο υγιή αγοράκια και ποτέ δεν ένιωσα καμία συστολή. Όχι, δεν είμαι από τις μαμάδες του στυλ της δεκαετίας του ’50 που βγήκε νοκ – άουτ στη γέννα και όταν ξύπνησε βρήκε ένα μωρό δίπλα της.
Είμαι μία από τις μαμάδες που γέννησε με καισαρική και δεν ντρέπομαι να πω πώς και οι δύο χειρουργικές επεμβάσεις μου είχαν προγραμματιστεί εκ των προτέρων.
Όσο σας γράφω αυτά, κάθομαι και παρατηρώ μια φωτογραφία με τα αγόρια μου στην παραλία. Τώρα που τα παιδιά μου είναι πια 8 και 5 ετών σπάνια μοιράζομαι τις ιστορίες γέννησης του. Αλλά όταν καμιά φορά έρχομαι σε επαφή με νέους γονείς συχνά η συζήτηση περιστρέφεται γύρω από αυτό το θέμα. Συνήθως πρώτα μοιράζονται εκείνοι την δική τους ιστορία και μετά με ρωτούν κι εμένα. Εκεί που πάντα καταλήγει η κουβέντα είναι στην απόφασή μου να γεννήσω με καισαρική.
– Πόση ώρα κράτησε ο τοκετός, πριν μπεις για χειρουργίο;
– Καθόλου. Το μωρό μου βρισκόταν σε ισχιακή προβολή και ο γιατρός είπε ότι ήταν η ασφαλέστερη επιλογή.
– Δεν έχεις καν δοκιμάσει;
– Όχι, δεν τέθηκε θέμα προσπάθειας. Σημασία είχε να γεννηθεί το μωρό με ασφάλεια.
-Ααα, θα πρέπει να απογοητεύτηκες πολύ!
– Εεε, ναι. Σίγουρα.
Η αλήθεια είναι ότι, όχι, δεν απογοητεύτηκα. Ούτε τώρα είμαι απογοητευμένη. Μόνο για ένα δευτερόλεπτο.
Στις 39 εβδομάδες της εγκυμοσύνης μου είχα πάει για το εβδομαδιαίο τσεκ απ στον γιατρό μου. Ένιωθα πολύ ανήσυχο το μωρό μου αλλά στο τηλέφωνο ο γιατρός με διαβεβαίωσε ότι όλα είναι εντάξει. Όταν μπήκα στο ιατρείο του, το πρώτο πράγμα που μου είπε είναι ότι ακόμα κ κοιλιά μου δεν έχει “πέσει”. Ξεκίνησε την εξέταση και μου είπε ότι δεν υπάρχει καν υπαινιγμός ότι το μωρό θα έρθει σύντομα. Κάναμε υπερηχογράφημα και είδαμε πώς όλη αυτή η κίνηση που ένιωθα ήταν επειδή το μωρό ήταν με το κεφάλι επάνω, μια θέση που είναι γνωστή ως ισχιακή προβολή. Δεδομένου ότι ήμουν ήδη μια ανάσα πριν τον τοκετό και το μωρό ήταν μεγάλο ο γιατρός αποφάσισε να κάνουμε καισαρική για να μην βάλουμε το μωρό σε κίνδυνο. Αμέσως ξέσπασα σε κλάματα – όχι επειδή δεν θα γεννούσα με τον τρόπο που είχα φανταστεί- αλλά επειδή δεν ήμουν έτοιμη να αποκτήσω μωρό εκείνη την ώρα. Ήθελα πρώτα να προετοιμαστώ διανοητικά. Με τον ρυθμό αυτό, μέσα σε μια ώρα θα είχα το μωρό στην αγκαλιά μου.
Ο γιατρός μου μου έδωσε 20 ώρες περίοδο χάριτος και κανονίσαμε να τον συναντήσω την επόμενη μέρα στο μαιευτήριο. Λίγες ώρες αργότερα, ήμουν στο χειρουργικό τραπέζι, και λίγα λεπτά μετά από αυτό ο σύζυγός μου είδε το μωρό μας για πρώτη φορά. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα τον κρατούσε και μια ώρα μετά από όλα αυτά θήλαζα τον γιο μας. Ήταν υγιής, ήμουν υγιής και ολόκληρη η διαδικασία ήταν εύκολη. Όχι, ποτέ δεν αισθάνθηκα καμία ντροπή και είμαι περήφανη για την ιστορία γέννησης του γιου μου.
Λίγα χρόνια αργότερα, όταν ήμουν στα μισά της δεύτερης εγκυμοσύνης μου και αφού είχα ήδη κάνει μια καισαρική αποφασίσαμε με τον γιατρό μου πως άλλη μία καισαρική ήταν η ασφαλέστερη επιλογή για μένα. Έτσι, αυτή τη φορά προγραμμάτισα με ηρεμία την χειρουργική μου επέμβαση, έκανα σχέδια για τον μεγαλύτερο γιο μου και πήγα στο μαιευτήριο που ήταν μόλις δύο τετράγωνα μακριά από το σπίτι μου χωρίς καθόλου άγχος.
Αλλά προφανώς για κάποιον λόγο ένα στα τρία μωρά στις ΗΠΑ γεννιούνται με καισαρική τομή. Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι ο λόγος για τον οποίο υπάρχει στίγμα που συνδέεται με την καισαρική.
Μερικές γυναίκες καταλήγουν να γεννούν με καισαρική επειδή κάτι δεν πήγε καλά στον τοκετό, άλλες το προγραμματίζουν εκ των προτέρων και μερικές αναγκάζονται όπως εγώ στην πρώτη μου εγκυμοσύνη.
Αλλά, δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε στο γεγονός ότι αυτό που θέλουμε όλες είναι να κρατήσουμε ένα υγιές μωρό στην αγκαλιά μας και δεν υπάρχει κανένας λόγος να απολογούμαστε για κάτι; Άλλωστε τι σημασία έχει ο τρόπος με τον οποίο γεννήθηκε ο καθένας;
Ανώνυμη»