Μια Αυστραλή διατροφολόγος-μπλόγκερ, η Τζούλι Μπχοσάλε, μετά τη γέννηση του δεύτερου της παιδιού θέλησε να δώσει κουράγιο στις νέες μητέρες με τον δικό της μοναδικό τρόπο.
«Είμαι μητέρα. Είμαι κουρασμένη, εξουθενωμένη, εξαντλημένη. Έχω πρηξίματα, οιδήματα, ραγάδες, χαλάρωση. Είμαι μητέρα. Έχω δημιουργήσει, θρέψει και μεταφέρει στο σώμα μου δύο πανέμορφους γιους.
Είμαι μητέρα. Έχω την αποκλειστική ευθύνη δύο μικρών ανθρώπων για το υπόλοιπο της ζωής μου (και ίσως στο μέλλον γίνουν τρεις).
Είμαι όμως και διαιτολόγος στο επάγγελμα. Δουλεύω δηλαδή σε μια δουλειά που σε μεγάλο βαθμό επικεντρώνεται στην εμφάνιση. Στο πώς φαίνεσαι, όχι στο πώς σε βλέπει κανείς ή στο πώς αισθάνεσαι.
Είμαι μητέρα.
Μπορεί κι εσείς να είστε μητέρες. Να αισθάνεστε κουρασμένες, να έχετε πόνους, πρηξίματα, οιδήματα, ραγάδες και χαλάρωση.
Μπορείτε κι εσείς να ζείτε σε έναν κόσμο που σας κρίνει με βάση αυτό που φαίνεστε και όχι με αυτό που είστε.
Είστε όμορφες, είστε καταπληκτικές, είστε μητέρες.
Ζούμε δυστυχώς σε μια κοινωνία που βασίζεται στην εικόνα και παρακινεί τις μητέρες να βγουν από το μαιευτήριο με σώμα σαν της Kate Middleton. Οι γυναίκες ωστόσο που τα καταφέρνουν είναι μια μειοψηφία. Για τις περισσότερες από εμάς το σώμα μας αλλάζει και αλλάζει πολύ. Είναι τρομακτικό, είναι δύσκολο αλλά είναι φυσιολογικό και πραγματικότητα.
Αν και είμαι διαιτολόγος, είμαι επίσης μητέρα και το σώμα μου χρειάζεται χρόνο για να ανακάμψει! Αυτό που προβάλλουν όμως τα μέσα ενημέρωσης και το διαδίκτυο είναι δυστυχώς μειοψηφία.
Γι ‘αυτό και έχω δημιουργήσει αυτό το κίνημα. Στο μπλογκ μου δείχνω το πραγματικό μου σώμα μετά από δύο εγκυμοσύνες.
Στις 17 Ιανουαρίου, 2015 στις 23:10, γέννησα το δεύτερο γιο μου. Πάλεψα πολύ για να τον αποκτήσω. Έκανα εξωσωματική και είχα πραγματικά μια πολύ δύσκολη εγκυμοσύνη. Νόμιζα ότι το σώμα μου δεν θα άντεχε. Οι φωτογραφίες δεν λένε την αλήθεια. Μετά βίας περπατούσα. Δεν το αλλάζω όμως για κανένα λόγο. Από τότε που απέκτησα τα παιδιά μου η ζωή μου απέκτησε πραγματικό νόημα. Για να καταλάβετε όμως τι εννοώ, δεν έχετε παρά να δείτε τις φωτογραφίες.
24 ώρες πριν τον τοκετό
Ανεξάρτητα από το πώς γεννήσατε, λίγο πριν τον τοκετό δεν νιώθατε κι εσείς ότι κουβαλούσατε ένα καρπούζι μαζί σας; Εγώ γέννησα με φυσιολογικό τοκετό και ένιωσα σαν να πέρασε ένα φορτηγό από πάνω μου και μου πήρε το καρπούζι μου! Το καλό είναι ότι η οξυτοκίνη μου εκτοξεύτηκε! Το τι συνέβη δυο μέρες μετά είναι μια άλλη ιστορία.
Δυο μέρες μετά τον τοκετό
Δεν θυμάμαι αν είχα κάνει μπάνιο ή αν είχα αλλάξει πυτζάμες. Το στήθος μου είχε γίνει τεράστιο και είχα διαρροή γάλακτος. Διαρροές παντού. Ένα χάος! Φορούσα δύο ζευγάρια σουτιέν και μια κιλότα σαν της γιαγιάς μου για να σταματήσει η αιμορραγία μετά τον τοκετό.
Όσον αφορά τον ύπνο, δεν έκλεισα μάτι γιατί σε αντίθεση με τον αδερφό του, το μωρό δεν σταματούσε τα κλάματα!
Μία εβδομάδα μετά τον τοκετό
Επιστροφή στο σπίτι. Ακόμα φορούσα τις πυτζάμες μου και η κοιλιά μου ήταν σαν να περιείχε το καρπούζι. Ήμουν χαρούμενη που επέστρεψα σπίτι αλλά σίγουρα ένιωθα περισσότερο πιεσμένη επειδή πλέον τα παιδιά γίνανε δύο. Και τι στο καλό να κάνω με δύο παιδιά; Πώς μπορώ να τους κάνω και τους δύο μπάνιο; Πώς θα φάνε αν πεινάσουν την ίδια στιγμή; Ω, ναι και πρέπει με κάποιο τρόπο να χωρέσω στα ρούχα μου πριν την εγκυμοσύνη (χα χα χα, αυτό αυτό ήταν αστείο.)
Δύο εβδομάδες μετά το τοκετό
Φαίνομαι πιο ζωντανή . . πρέπει να έκανα ένα ντους εκείνο το πρωί. Η κοιλιά μου ήταν ακόμα πρησμένη αλλά συρρικνώθηκε. Ακόμα αιμορραγούσα και το στήθος μου ήταν σαν πέτρα. Θα είμαι ειλικρινής: Αισθανόμουν καλύτερα αυτή τη φορά συγκριτικά με την πρώτη φορά που γέννησα επειδή υπέφερα από την φρικτή μαστίτιδα. Επιπλέον ήμουν πιο μαλακή με τον εαυτό μου. Δεν πίεζα τον εαυτό μου να περπατά μια ώρα την ημέρα και είπα στους φίλους μας να έρθουν να μας επισκεφτούν σε κάνα τρίμηνο.
Σε περίπτωση που αναρωτιέστε τι είναι αυτή η ουλή κάτω από την κοιλιά μου είναι από μια χειρουργική επέμβαση στην κοιλιά όταν ήμουν 21 ετών και οι δύο εγκυμοσύνες τη μεταμόρφωσαν έτσι.
10 εβδομάδες μετά τον τοκετό
Πώς πήγαν οι τελευταίες οκτώ εβδομάδες; Ήταν σαν μια θαμπάδα. . .δεν θυμάμαι πόσες ώρες κοιμόμουν και τι έτρωγα. Αυτό που θυμάμαι είναι ότι όλη μέρα έτρεχα πίσω από δυο παιδιά. Ήμουν εξαντλημένη και πονούσαν πραγματικά όλα τα κόκαλά μου. Είμαι τυχερή που είμαι διαιτολόγος και γνωρίζω ποιες βιταμίνες χαρίζουν τα τρόφιμα αλλά εξακολουθώ να είμαι άνθρωπος. Θέλω να φάω και την σοκολάτα μου, να πιω και τον καφέ μου και να φάω αργά το βράδυ.
14 εβδομάδες μετά το τοκετό
Νιώθω λιγότερο ζόμπι και περισσότερο άνθρωπος. Η κοιλιά μου μπορεί να μην είναι επίπεδη, να έχω ραγάδες, το δέρμα μου να είναι χαλαρό, η ουλή μου βυθισμένη και γενικότερα να μην έχω ακόμα επανακάμψει εντελώς. Είχα όμως την πρώτη μου περίοδο και είμαι πλέον έτοιμη να ξεκινήσω την πρώτη μου δραστηριότητα για να βοηθήσω το σώμα μου.
Μπορεί να μην αποκτήσω το τέλειο σώμα αλλά επικεντρώνομαι στα δικά μου θέλω. Είμαι ευγενική με τον εαυτό μου και το σώμα μου. Ξέρω ότι χρειάζεται χρόνος και δεν με συγκρίνω με κανέναν. Κάνω αυτό που κρίνω ως σωστό για την οικογένεια μου και παίρνω δύναμη από τα παιδιά μου. Το ίδιο να κάνετε κι εσείς και να μην ξεχνάτε: Είστε όμορφη, είστε καταπληκτική, είστε μητέρα.”
