Το να ανέβεις στο Έβερεστ δεν είναι κάτι μικρό. Αλλά για έναν μπαμπά μοιάζει εύκολο και για έναν υπέροχο σκοπό.
Ο πρωτοπόρος της τεχνολογίας και αθλητής Len Forkas είναι ο ιδρυυής της Hopecam, μίας μη κερδοσκοπικής οργάνωσης που βοηθά παιδιά με καρκίνο να παραμένουν συνδεδεμένα με τις σχολικές τους τάξεις, ενώ υποβάλλονται σε θεραπεία. Ανεβαίνει στην ψηλότερη κορυφή του κόσμο για να τιμήσει αυτά τα παιδιά και για να συγκεντρώσει 1 εκατ. δολάρια, έτσι ώστε να βοηθήσει ακόμη περισσότερα να μείνουν συνδεδεμένα με τις τάξεις και τους συμμαθητές τους.
Η ιστορία πίσω από τη Hopecam
Η έμπνευση του 65 χρονου Forkas για να ξεκινήσει τη Hopecam ήταν ο γιος του, Ματ. Το 2002 ο Ματ διαγνώστηκε με λευχαιμία σε ηλικία 9 ετών. Καθώς έπρεπε να ανταποκριθεί στις σωματικές απαιτήσεις των θεραπειών, ο Forkas και η σύζυγός του αναγνώρισαν και τον ψυχολογικό αντίκτυπο της ασθένειας στον Ματ. Μην μπορώντας να δει τους φίλους του ή να πάει σχολείο ήταν ένα μεγάλο πλήγμα για εκείνον. Έτσι, ο Forkas πήρε την κατάσταση στα χέρια του. Η τεχνολογία των βιντεοκλήσεων τότε ήταν ακόμη στα σπάργανα. Zoom, FaceTime και Skype δεν υπήρχαν το 2002. Όμως, σε συνεργασία με το σχολείο του Matt, ο πατέρας του κατάφερε να εγκαταστήσει μία web κάμερα στην τάξη.
«Αυτές οι δύο κάμερες άνοιγαν και μπορούσαν να δουν τον Ματ. Εκείνος μπορούσε να δειτ ους φίλυος τους και αυτά τα 24 παιδιά στην αίθουσα του υπενθύμιζαν πόσο τον ήθελαν πίσω. Και αυτή η άδεια καρέκλα του παρέμενε για εκείνον. Δεν πήγαινε κανείς να καθίσει εκεί κι αυτό του έδινε την ελπίδα, ότι θα επιστρέψει στο σχολείο», σημείωσε ο Forkas.
Τότε γεννήθηκε η Hopecam για να βοηθήσει κι άλλα τέτοια παιδιά. «Αυτό που συμβαίνει με αυτά τα παιδιά είναι, ότι νιώθουν απομονωμένα. Νομίζω πως όλοι θα νιώθαμε έτσι. Και με τον τρόπο αυτό προσπάθησα να τους δώσω πίσω ένα κομμάτι της παιδικής τους ηλικίας», πρόσθεσε.
Για την ιστορία, ο Ματ τώρα είναι 32 ετών, είναι καλά και δουλεύει μαζί με τον πατέρα του.
Τι ακριβώς κάνει η Hopecam
Η Hopecam βοηθά στην πρόσβαση των παιδιών με καρκίνο σε λαπτοπ, ταμπλετ και ίντερνετ, έτσι ώστε να είναι συνδεδεμένα με τις σχολικές τους αίθουσες, ενώ υποβάλλονται σε θεραπείες και δεν μπορούν να πάνε στο σχολείο. Μπορούν να ακούν και να βλέπουν το μάθημα στην τάξη και να συμμετέχουν στις δραστηριότητες.
Η οργάνωση ξεκίνησε από την Ουάσινγκτον βοηθώντας περίπου 50 παιδιά τον χρόνο. Το 2012 εντάχθηκε στο δυναμικό του Νοσοκομείου Παίδων St. Jude. Τότε ήταν που βοηθούσε 250 παιδιά τον χρόνο .
Σήμερα συνεργάζεται με 180 νοσοκομεία σε όλες τις ΗΠΑ. Φέτος μόνο προβλέπεται να έχει βοηθήσει σχεδόν 1.000 παιδιά και ευελπιστεί σε πολύ περισσότερα.
Και γιατί σκαρφαλώνει στο Έβερεστ;
Ο Forkas θέλει τώρα να βρει ακόμη μεγαλύτερη χρηματοδότηση για να βοηθήσει περισσότερα παιδιά. Για αυτό και του ήρθε η ιδέα του Έβερεστ. Η αλήθεια είναι πως πάντα έκανε extreme δραστηριότητας και μέσα στην περιπέτεια για να συγκεντρώσει χρήματα για την οργάνωσή του.
«Έμαθα μέσα από όλες αυτά που έκανα, όπως μαραθωνίους, τρίαθλα, ποδηλατικούς αγώνες σε όλη τη χώρα, ότι ο κόσμος πραγματικά θέλει να δίνει χρήματα για αυτό το μοναδικό πράγμα και στο τέλος είναι κάτι παραπάνω από το να πεις τις ιστορίες αυτών των παιδιών και να τα παίρνεις μαζί σου σε αυτό το ταξίδι» συνέχισε.
Ο Forkas προσπάθησε να ανέβει στο Έβερεστ το 2023, ωστόσο ένα απειλητικό για τη ζωή του πνευμονικό οίδημα, ενώ ήταν στο βουνό δεν τον άφησε και χρειάστηκε αεροδιακομιδή.
«Θα είμαι ανόητος αν πω, ότι δεν έχω αγωνία για τη δεύερη απόπειρα, γιατί φοβάμαι έστω και λίγο», ανέφερε. Εάν το πετύχει θα γίνει ο πέμπτος γηραιότερος άνθρωπος που έχει συμπληρώσει τις 7 αναβάσεις στις υψηλότερες κορυφές του πλανήτη. .
Η ανάβαση στο Έβερεστ ως αλληγορία για τα παιδιά με καρκίνο
Ενώ ανεβαίνει στο Έβερεστ, ο Forkas θα λέει ιστορίες για παιδιά που έχουν επωφεληθεί από τις προσπάθειες της Hopecam. Στις διάφορες στάσεις κατά τη διάρκεια της ανάβασης θα δείχνει φωτογραφίες και θα μιλά για τα παιδιά, ενώ αν έχει πρόσβαση στο ίντερνετ μπορεί και να έρχεται σε επαφή μαζί τους.
«Θα τους λέω: Έι, είστε εδώ μαζί μου σήμερα, μού δίνετε κίνητρο για να συνεχίζω…», αναφέρει ο Forkas.
Ο ίδιος επισημαίνει, ότι διηγούμενος τις ιστορίες των παιδιών δεν δίνει έμπνευση μόνο στον ίδιο, αλλά ταυτόχρονα στν ομάδα του, τους προπονητές και τους οδηγούς του. Όπως λέει, η δική του αναρρίχηση έχει έναν συμβολισμό ως προς αυτό που βιώνουν τα παιδιά με καρκίνο.
«Δεν ξέρω πώς θα ανταποκριθεί το σώμα μου, όταν φτάσω στο camp 4. Το ίδιο γίνεται και με αυτά τα παιδιά. Υποβάλλονται σε χημειοθεραπείες, ενέσεις, παίρνουν ακτινοβολία, εκτίθενται σε όλα αυυτά τα επικίνδυνα πράγματα, που τους χορηγούν και δεν έχουν ιδέα πώς θα αντιδράσουν. Όμως, στο τέλος, όλοι ελπίζουμε, ότι θα το τέλος θα είναι αίσιο», καταλήγει.
