“Ο μεγαλύτερος γιος μου, Ty, πέθανε από καρκίνο το 2012. Ήταν μόλις 5 ετών. Έφυγε και πήρε μαζί του ένα τεράστιο κομμάτι της καρδιάς μου και εξακολουθώ να αισθάνομαι ακόμη το τεράστιο πόνο της απουσίας του.
Ο σύζυγός μου κι εγώ προσπαθούμε. Προσπαθούμε να τιμούμε τη μνήμη του Ty κάθε μέρα και κάνουμε ότι καλύτερο μπορούμε για τον μικρότερο γιο μας, ο οποίος είναι τώρα έξι ετών, ώστε να είναι ένα χαρούμενο παιδάκι γεμάτο ζωή. Μόνο αυτό έχει σημασία για ΄μας. Λέμε το «ναι» όλο και πιο συχνά και δεν διστάζουμε να κυληθούμε ακόμη και σε λασπώδεις λακκούβες, γιατί ήταν το μοναδικό πράγμα που ονειρευόταν να κάνει ο Ty, όταν ήταν ξαπλωμένος στο κρεβάτι, και τελικά δεν του δόθηκε ποτέ η ευκαιρία.
Η δύναμη του “ναι”.
Βλέποντας το αγοράκι μου να υποφέρει και τελικά να χάνει τη μάχη με τον καρκίνο, ήταν φυσικά η πιο δυνατή και θλιβερή εμπειρία της ζωής μου. Αυτό με έχει αλλάξει για πάντα με τόσους πολλούς τρόπους. Από τότε μάλιστα έβαλα σε προτεραιότητα την οικογενειακή μας ζωή και την ανατροφή του παιδιού μας. Για κάθε σταγόνα πόνου και θυμού που ένιωσα, έμαθα επίσης να αγαπάω και να εκτιμάω περισσότερο αυτό που έχω. Τα μαλλάκια του γιου μου δεν μύριζαν ποτέ άλλοτε τόσο ωραία και τα ηλιοβασιλέματα δεν ήταν ποτέ τόσο όμορφα. Αυτή η νέα προοπτική από την οποία βλέπω τη ζωή, μου σύστησε και τη δύναμη του «ναι».
Πριν τον καρκίνο, ήμουν η μαμά του “όχι”. Έλεγα συνέχεια «μην αγγίζετε, μην το φάτε αυτό, καθίστε ήσυχα, να είστε ευγενικοί.» Δεν είχα χρόνο να παίξω με τα παιδιά μου με λασπώδη παπούτσια ή κολλώδη γλειφιτζούρια πάνω στο χαλί. Δεν είχα την υπομονή να διαβάσω ακόμα ένα παραμύθι ή να παίξουμε λίγο ακόμα, αφού είχαμε βάλει ήδη τις πυτζάμες μας. Φυσικά και πρέπει να παίρνω βαθιές αναπνοές ώστε να βρω την δύναμη και την υπομονή να τα κάνω όλα αυτά, αλλά πάντα κάνω την προσπάθεια.
- Λέω “ναι”, διότι υπάρχουν χιλιάδες παιδιά που περιορίζονται άδικα σε ένα κρεβάτι νοσοκομείου, τη στιγμή που θα έπρεπε να απολαμβάνουν τη ζωή. Γνωρίζω πάρα πολύ καλά τι σημαίνει αυτό.
- Λέω “ναι”, γιατί η ζωή είναι σύντομη και δεν έχουμε ιδέα τι μπορεί να φέρει το αύριο. Πρέπει να κάνουμε περισσότερα πράγματα που θα μας κάνουν να χαμογελάμε κάθε μέρα.
- Λέω “ναι”, γιατί μια μέρα ξύπνησα και έπρεπε να συνοδέψω τον γιο μου να ανέβει στο σχολικό λεωφορείο για πρώτη φορά και συνειδητοποίησα πώς το μωρό μου μεγάλωσε.
- Λέω «ναι», γιατί δεν θα πιστεύετε τι έκπληξη και ενθουσιασμό θα αισθανθείτε όταν το μωρό σας αρθρώσει την πρώτη του λεξούλα.
- Λέω “ναι” γιατί θέλω ο γιος μου, Gavin να απολαύσει την παιδική ηλικία που στερήθηκε ο Ty.
Φυσικά δεν μπορώ να λέω ναι σε όλα, όλη την ώρα!
Τηγανίτες για δείπνο; Μερικές φορές. Κοπάνα από το σχολείο; Πολύ σπάνια. Ζωγραφική στους τοίχους του σπιτιού; Ποτέ. Φυσικά σέβομαι τη σημασία της πειθαρχίας και δεν επιτρέπω στον γιο μου να κάνει ό, τι θέλει. Ωστόσο, εγώ κάνω ότι καλύτερο μπορώ για να γίνω περισσότερο υπομονετική και ευέλικτη, ώστε να μπορούμε να απολαμβάνουμε περισσότερα αυθόρμητα «ναι» στη ζωή μας.
Τάνια”
