Αν θυμηθούμε τα δικά μας μαθητικά χρόνια θυμόμαστε το σχολείο με νοσταλγία
Οι αίθουσες, η μυρωδιά του βιβλίου ή του φρεσκοξυσμένου μολυβιού, ο ήχος του κουδουνιού, τα «σπρωξίματα» στην ουρά του κυλικείου, τα πειράγματα με τους συμμαθητές μας, αλλά και το μάθημα. Ναι, ακόμη και το μάθημα είχε την μαγεία του, παρόλο που βαριόμασταν σε πολλές περιπτώσεις. Στις μέρες μας, στην εποχή της social mediaκής «έξαρσης» πολλά πράγματα έχουν αποκτήσει μία διαφορετική «πινελιά».
Η δασκάλα και μητέρα Χριστίνα Μπέσιου, σε ανάρτησή της επισημαίνει κάτι σημαντικό και -όπως λέει- θέλει να το φωνάξει όσο πιο δυνατά γίνεται: «Το σχολείο δεν είναι παιδότοπος».
«Υποτιμάται ο σκοπός και η αποστολή του. Κι αυτή η ανάγκη για επαναλαμβανόμενες εντυπωσιακές ημέρες; Αυτή η αίσθηση πως όλα γύρω μας χρειάζεται να είναι σαν τα γρήγορα βίντεο τύπου shorts που είναι εντυπωσιακά, αστεία, που σε κρατάνε εκεί βυθισμένο σε κάτι. Έχουμε φτάσει να θεωρούμε την οθόνη ικανότερη όλων να έλξει απόλυτα την προσοχή ενός παιδιού, σε σημείο που το σχολείο ωχριά μπροστά του σχετικά με το ενδιαφέρον που προκαλείται…», σημειώνει.
Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει στην ανάρτησή της η δασκάλα, «ναι το σχολείο δεν θα έπρεπε να είναι τόσο βαρετό για τα παιδιά, να μην χαρακτηρίζεται για τις πολλές βαθιά ριζωμένες στο παρελθόν πρακτικές του. Ναι, το σχολείο δεν έχει υποδομές ζηλευτές ή κυρίως κατάλληλες. Ναι, δεν είναι προσιτό το πρόγραμμα σπουδών του, ούτε καν ωφέλιμο σε πολλά του σημεία. Στο πλαίσιο αυτό όμως, δεν θα έπρεπε να τείνουμε να αντισταθμίζουμε τις ελλείψεις του, συχνά και την αίσθηση βαρεμάρας των παιδιών με το να ζητάμε να λειτουργεί έμμεσα το σχολείο σαν να είναι παιδότοπος.
Τελευταία επικρατεί μία τάση που θέλει το σχολείο:
- να εντυπωσιάζει τα παιδιά
- να τα κρατά συνεχώς απασχολημένα
- να τα κουράζει
- να τα κάνει να θέλουν να πάνε και να ξαναπάνε για λόγους διασκέδασης
Αλλιώς έχει αποτύχει. Οι δάσκαλοι δεν είμαστε εμψυχωτές, υπεύθυνοι φύλαξης, οργανωτές παιχνιδιών, κλόουν, ανιματέρ, μάγοι, «ταχυδασκαλουργοί» (αν μου επιτρέπετε) και αρμόδιοι ή υπόχρεοι εντυπωσιασμού των παιδιών Το παιδί πάντα θα αναζητά το εντυπωσιακό και το εντυπωσιακότερο του εντυπωσιακού. Όμως, δεν είναι αυτός ο σκοπός, γιατί δεν είναι έτσι η ζωή. Ας δείχνουμε στο σπίτι, ότι είναι εντάξει και υγιές η καθημερινότητα να έχει πολλές διαβαθμίσεις, διαθέσεις, στιγμές. Ας μην κυνηγάμε το εντυπωσιακό, το πάντα χαρωπό και γεμάτο, το μπόλικο, το συνεχόμενο… Το σχολείο χρειάζεται να διδάσκει καλλιεργώντας το ενδιαφέρον, όχι κερεδίζοντας τις εντυπώσεις. Το σχολείο πρέπει να στοχεύει στην ποιότητα, στην ποικιλία και στη διάρκεια, όχι στην ποσόστητα και το πυροτέχνημα».
«Το να λέμε πως το σχολείο είναι βαρετό είναι και λίγο παγίδα»
«Το να βαριέται ένα παιδί δεν είναι κακό. Είναι και ένα σημάδι ότι αποκτά προτιμήσεις, ότι έχει ενδιαφέροντα, ότι έχει κριτική σκέψη. Εκτός των άλλων ανακαλύπτει το μέγεθος της υπομονής του και έχει ευκαιρίες να βαδίσει σε νέους δρόμους, αρχικά άγνωστους, μελλοντικά ίσως και χρήσιμους. Αλλά το να λέμε πως το σχολείο είναι βαρετό είναι και λίγο παγίδα. Είναι βαρετό σε σχέση με τι; Έχει σημασία με τι συγκρίνεται. Αν συγκρίνεται με όλα τα τριγύρω ηλεκτρονικά ερεθίσματα των παιδιών, θα πω πως καλώς και είναι βαρετό. Αν συγκρίνεται με όσα θα μπορούσε να κάνει για να κινητοποιεί το ενδιαφέρον και να το καλλιεργεί παιδαγωγικά, ναι, είναι βαρετό πολλές φορές…» συνεχίζει σε άλλο σημείο της ανάρτησής της.
Η αίσθηση του βαρετού που νιώθουν τα παιδιά για το σχολείο δε γίνεται να αποτελεί σημάδι έτσι ώστε να προτείνεται σε εκπαιδευτικούς ή να αναμένεται να λειτουργούν ως εργαζόμενοι σε παιδότοπο. Και πιστέψτε με, ξέρω τι λέω… Το “κάνετε λίγα κόλπα, πείτε τραγουδάκια, χορέψτε, κάνετε κανένα μαγικό, εντυπωσιάστε τα παιδιά με κάτι σούπερ πρωτότυπο, με κάτι σύνθετο…” τα έχετε ακούσει; Είναι η αντίπερα όχθη του μοιράζω δεκάδες φωτοτυπίες, κάνω διάλεξη, βάζω τιμωρίες και κάνετε ό,τι πω εγώ… Δεν είναι ο σκοπός ο εντυπωσιασμός. Αυτός σκάει και ξεφουσκώνει. Ο προβληματισμός και η έμπνευση θα έπρεπε να είναι, για εμένα τουλάχιστον…», καταλήγει η κ.Μπέσιου.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
