Θυμάμαι ακριβώς τη στιγμή που ένιωσα τα θεμέλια του γάμου μου να τρίζουν: Η πρώτη μου κόρη Ολίβια ήταν μόλις τριών ημερών.
Την είχα βάλει στην κούνια της όταν άκουσα την πόρτα του γκαράζ να ανοίγει. «Που είναι;» ρώτησε ο Μιχάλης τη μητέρα μου μόλις μπήκε στο σπίτι και κατευθύνθηκε χαμογελαστός στο παιδικό δωμάτιο. Με διαπέρασε στα δεξιά του και πήρε αμέσως στα χέρια του το μωρό.
Η καρδιά μου ένιωσα να βυθίζεται. Όταν ο Μιχάλης ρώτησε «Που είναι» εννοούσε το μωρό κι όχι εμένα. Δεν ξέρω πώς να το εξηγήσω αλλά μέσα μου ένιωσα πώς ήταν η αρχή του τέλους.
Η αλήθεια είναι πως κι εγώ δεν περίμενα να αντιδράσω τόσο έντονα. Μόλις πριν από τρία χρόνια είχαμε συναντήσει έναν σύμβουλο γάμου ο οποίος μας είχε πει πώς ακόμα κι όταν μεγαλώσουμε την οικογένειά μας είναι επιτακτική ανάγκη να συνεχίζουμε να βάζουμε πρώτα ο ένας τον άλλον. Τότε δεν δίστασα να τον ρωτήσω «Ακόμα και πιο πάνω από τα παιδιά μας;» Και η απάντηση του, η οποία ήταν θετική μας άφησε και τους δύο έκπληκτους.
Ο ίδιος μας εξήγησε πώς για το καλό τους τα παιδιά πρέπει να βλέπουν τους γονείς ως ενιαίο μέτωπο, οπότε πρέπει να είμαστε ένα. Αλλά και πάλι. Όσο μίλαγε ο σύμβουλος αναρωτιόμουν «Ποια μητέρα θα βάλει ένα άντρα, ακόμα κι αν είναι ο σύζυγός της, πιο πάνω από τα παιδιά της; Σίγουρα όχι εγώ! Όχι, ποτέ!»
Αλλά η αλήθεια είναι πώς απλά δεν είχα ακόμη την ευκαιρία.
Η οικογένεια μας μεγάλωσε γρήγορα. Ανακάλυψα πώς ήμουν έγκυος στον γιο μας όταν η Ολίβια ήταν μόλις 10 εβδομάδων και 22 μήνες αργότερα καλωσορίσαμε και τον τρίτο μας γιο.
Είχαμε τρία παιδιά σε λιγότερο από τρία χρόνια και όπως για τους περισσότερους νέους γονείς, η ημέρα ήταν ίδια με την νύχτα και η έλλειψη ύπνου είχε κάνει κρόσσια τα νεύρα και των δύο. Η σεξουαλική ζωή μας ήταν ανύπαρκτη και όλες οι συζητήσεις μας περιστρέφονταν γύρω από τα παιδιά. Και ενώ όλοι τριγύρω μου προσπαθούσαν να με πείσουν πώς αυτό είναι το φυσιολογικό αφού έγινα μητέρα, η καρδιά μου ήξερε πως κάτι δεν πήγαινε καλά.
Ο Μιχάλης ήταν πολύ αφοσιωμένος στον νέο του ρόλο ως πατέρα. Ασχολιόταν πολλές ώρες με τα παιδιά, άλλαζε πάνες σας επαγγελματίας, κοίμιζε τα μωρά.. Ήμουν η πρώτη που είπα πως ήταν ο τέλειος πατέρας.
Ο γάμος μας στο μεταξύ πήγαινε από το κακό στο χειρότερο. Πήγαινα μόνη για ύπνο τα βράδια αφού εκείνος είτε κοίμιζε τα μωρά ή προτιμούσε να κοιμάται στο σαλόνι για να βλέπει τον ήλιο να ανατέλλει τα πρωινά με την Ολίβια. Εκτίμησα τον ύπνο, αλλά δεν μπορούσα να εκτιμήσω το γεγονός ότι έβλεπα το κρεβάτι μας τόσο άδειο.
Οι φίλοι και η οικογένεια συνεχώς εξυμνούσαν την αφοσίωση στην ανατροφή των παιδιών και εγώ με ένα χαμόγελο συμφωνούσα. Αλλά μέσα μου κρυφά ήμουν συναισθηματικά εγκλωβισμένη. Από τη μία ήμουν ευγνώμων που τα παιδιά μου είχαν ένα τόσο καλό μπαμπά αλλά από την άλλη εγώ χρειαζόμουν κάτι περισσότερο από εκείνον. Αναρωτιόμουν τι είδους μητέρα είμαι. Την ίδια στιγμή όμως σκεφτόμουν ότι οι φίλες μου διαμαρτύρονταν για τους άντρες τους επειδή θέλανε σεξ. «Τι κάνω λάθος και ο άντρας μου δεν με επιθυμεί;»
Περίμενα ότι τα πράγματα θα αλλάξουν. Όταν όμως τα παιδιά άρχισαν να κοιμούνται όλη τη νύχτα και να γίνονται πιο ανεξάρτητα ο Μιχάλης αφοσιώθηκε ακόμα περισσότερο στην ανατροφή τους. Τους δίδασκε τρόπους να διορθώσουν τη συμπεριφορά τους, επέβαλλε πειθαρχία όταν χρειαζόταν και ήταν και ο διασκεδαστής τους. Άρχισα να αισθάνομαι σαν ένα αουτσάιντερ στο ίδιο μας το σπίτι.
Ένιωθα κουρασμένη και υποτιμημένη, αλλά πάνω απ ‘όλα ένιωθα πως έχανα τον άντρα μου και προσπαθούσα να θυμηθώ τον λόγο που με παντρεύτηκε. Προσπάθησα πολλές φορές να του μιλήσω αλλά κάθε φορά γινόταν όλο και χειρότερο. Του εξηγούσα ξανά και ξανά ότι οι ανάγκες μου δεν ικανοποιούνταν και ενώ με άκουγε με προσοχή και ήταν καθησυχαστικός, τα πράγματα δεν άλλαζαν. Στο μεταξύ, όλες οι φίλες μου τον κοίταζαν με δέος και μου λέγανε πόσο τυχερή ήμουνα!
Αλλά εγώ δεν αισθανόμουν τυχερή. Ένιωθα ντροπή. Διότι, ενώ πολλά ζευγάρια γύρω μας αντιμετώπιζαν το ίδιο πρόβλημα, στην δική μας περίπτωση οι ρόλοι ήταν αντεστραμμένοι. Ένιωθα εντελώς μόνος.
Μια μέρα κι ενώ ήμασταν σπίτι και μιλούσαμε για τα ωράρια εργασίας μας ήρθε ο μικρότερος γιος μας και μας διέκοψε. Έκανα παρατήρηση στον μικρό και του είπα πώς έπρεπε να πει «με συγχωρείτε» και να περιμένει μέχρι ο πατέρας του κι εγώ να τελειώσουμε την συζήτησή μας. Πριν όμως προλάβω να ολοκληρώσω την φράση μου ο Μιχάλης στράφηκε στον γιο μας και τον ρώτησε τι θέλει. Ένιωσα ότι αυτό ήταν, δεν ήμασταν πια ομάδα και σε καμία περίπτωση δεν είχαμε από κοινού την ανατροφή. Δεν άντεχα άλλο.
Λίγες μέρες μετά ζήτησα από τον Μιχάλη να χωρίσουμε. Του εξήγησα ότι για χρόνια κρατάω μια κόκκινη σημαία με την ελπίδα να με δει ή να με ακούσει, αλλά εκείνος τίποτα. Του είπα ότι τον αγαπώ πολύ όπως και τα παιδιά μας αλλά μου αξίζει να αγαπηθώ. Καθίσαμε εκεί στη σιωπή.
Αργότερα την ίδια ημέρα, εκείνος ήρθε στο γραφείο μου. Κάθισε απέναντι μου με δάκρυα στα μάτια και μου ζήτησε συγγνώμη. Μου εξήγησε ότι σε κάποιο σημείο, είχε αρχίσει να πιστεύει ότι ο ρόλος του πρέπει να είναι 100% εκείνος του πατέρα και πως οτιδήποτε άλλο έχει μικρότερη σημασία. Μου ζήτησε όμως μια δεύτερη ευκαιρία ώστε να μου αποδείξει πώς μπορεί να γίνει ο σύζυγος που μου αξίζει και του την έδωσα.
Αρχίσαμε να κάνουμε μικρές αλλά αποτελεσματικές αλλαγές στο γάμο μας. Στην εβδομάδα μας για παράδειγμα έχουμε μια μέρα μόνο για εμάς. Όλες τις άλλες τις αφιερώνουμε στα παιδιά αλλά ως ενιαίο μέτωπο απέναντί τους. Το έργο μας είναι ακόμη σε εξέλιξη, αλλά αξίζει ο κόπος να το παλέψουμε!
Η Τζείν μοιράστηκε μαζί μας την ιστορία της…
