Στις μέρες μας τα παιδιά δυσκολεύονται να διαχειριστούν το αίσθημα της βαρεμάρας. δεν μπορούν να διαχειριστούν το αίσθημα του να βαριούνται. Τόσο η τεχνολογία, όσο και οι άπειρες εξωσχολικές δραστηριότητες, έχουν δημιουργήσει έναν κόσμο όπου τα παιδιά ζουν εξαιρετικά δομημένες ζωές. Είναι, όμως, τόσο κακή η βαρεμάρα;
Η δασκάλα και μαμά, Χριστίνα Μπέσιου, σε ανάρτησή της επισημαίνει ακριβώς αυτό: τον λόγο που είναι υγιές να βαριούνται τα παιδιά και γενικότερα, να βαριόμαστε όλοι μας.
«Ναι, τα παιδιά βαριούνται εύκολα και αυτό γιατί έχουν μάθει να είναι συνεχώς απασχολημένα με κάτι. Αν μείνουν για λίγο χωρίς αυτό το κάτι, θα αρχίσουν σύντομα να παραπονιούνται, να βαριούνται.
Με μία γρήγορη αναζήτηση στο διαδίκτυο θα βρούμε άπειρες επιλογές δραστηριοτήτων για να προτείνουμε στα παιδιά και γιατί όχι να συμμετάσχουμε κι εμείς και να εμπλακούμε.
Όμως, είναι σημαντικό, αν νιώσουν, ότι βαριούνται, να δώσουμε χρόνο πριν προτείνουμε μία ιδέα. Θα τους κάνει καλό να βρεθούν αντιμέτωπα με αυτό το συναίσθημα, ώστε να προσπαθήσουν από μόνα τους πώς θα αξιοποίησουν τον χρόνο τους, στον τόπο και τις συνθήκες που βρίσκονται.
Θα μπουν στη διαδικασία να αναλάβουν πρωτοβουλίες, να ψάξουν γύρω τους, να σκαρφιστούν κάτι για να απασχοληθούν. Θα καλλιεργήσουν την ευελιξία τους, θα μάθουν να προσαρμόζονται, αλλά και να σκέφτονται περισσότερο, όχι να περιμένουν παθητικά τι θα προτείνουμε εμείς.
Αυτό κι αν είναι σημαντικό μάθημα για την υπομονή, την εξάσκηση για το μυαλό, το ξεκλείδωμα της δημιουργικής σκέψης, το άνοιγμα του κύκλου της φαντασιας. Προσωπικά θεωρώ τη βαρεμάρα τους μοναδική αφορμή για να ξεκολλήσουν από τα συμβατικά και να περάσουν στα πιο δημιουργικά, στις λεπτομέρειες. Όχι στον να δουν, αλλά να παρατηρήσουν καλύτερα.
Για να το πετύχουμε, όμως, αυτό, χρειάζεται εμείς οι μεγάλοι να κάνουμε τον πρώτο καιρό υπομονή, να εξηγήσουμε στα παιδιά την αξία της ανακάλυψης, της ευρηματικότητας, που μπορεί να τους χαρίσει η βαρεμάρα και να παραμείνουμε σταθεροί σε αυτή τη στάση και διάθεση.
Στην αρχή μπορεί να παρατηρήσουμε εκρήξεις, να υπάρξει ένταση, αλλά αν πραγματικά θέλουμε να δείξουμε και μία άλλη πλευρά της καθημερινότητας, της ζωής στα παιδιά, αξίζει να δοκικμάσουμε όλοι μαζί, ακόμα κι εμείς.
Το εύκολο είναι να προτείνουμε κάτι, ίσως και να αγοράσουμε και να δώσουμε κάτι για να απασχοληθούν. Το δύσκολο είναι να κάνουμε υπομονή για να τους διδάξουμε πώς μπορούν να οδηγήσουν μόνα τους τη σκέψη και τη φαντασία τους σε άλλες διαδρομές, αν θέλουμε ελεύθερη σκέψη και όχι τυποποιημένη.
Αλήθεια, αν -λέμε τώρα- είχαμε χρόνο κι εμείς οι μεγάλοι για να νιώσουμε, ότι βαριόμαστε, τι θα κάναμε; Θα ξεκλειδώναμε κι εμείς έναν άλλον κόσμο μακριά από πρέπει, χρειάζεται, αρκετά και όχι;
Μήπως, τελικά, βαριόμαστε εμείς οι μεγάλοι να ακούμε τα παιδιά, ότι βαριούνται;»
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
